De titel is een zin uit een liedje dat ik op de middelbare school ooit met Duits moest zingen samen met de rest van de klas. In mijn herinnering gaat dit over een Europa waarin jongeren willen reizen en de tekstschrijver zich afvraagt waarom er grenzen zijn voor bepaalde mensen. Een reislustige blik in het midden jaren '90. Een tijd waar grungemuziek zijn hoogtij al had gevierd, 2unlimited hard op weg was om 18 miljoen platen te verkopen en Beverly Hills 90210 nog wel een aantal seizoenen zou doorgaan.
Toen was ik nog jong én onbezonnen en vandaar dat ik ook nog niet mocht stemmen. Maar vandaag wel en wel voor Europa! Nu sta ik op het punt om naar het stemhokje te gaan, maar ik ben er nog niet helemaal uit. Uit de test van éénvandaag kwam een lijst met partijen waar ik, in de voorgelegde stellingen, de meeste overeenkomsten mee vertoonde. op nummer 3: Neweuropeans, een partij die zich in elk land verkiesbaar stelt. Op nummer 2: D66 en op 1: GroenLinks. Wat moet je hier nou mee?
Ik ben me snel nog even gaan verdiepen in de verschillende partijen. D66 was de eerste partij waar ik wat onderzoek naar ging doen, omdat ik daar eigenlijk vrij weinig van weet en omdat ik Femke Halsema, het gezicht van GroenLinks niet echt weet te waarderen. (niet dat die in het Europese parlement zou komen, maar toch).
De mensen van D66 zijn sociaal-liberaal...klinkt als een ideale combinatie. Democratisch, vooruitstrevend, maar wel gelijkheid voor iedereen, ook in de verdeling van de welvaart. Ontwikkeling en vooruitgang stimuleren, maar wel omkijken naar hen die niet kunnen meekomen in deze beweging. Ze zien heil in een democratisch Europa en de mogelijkheden die dat biedt. Ze hebben mij bijna overtuigd, maar ik ben natuurlijk niet zo makkelijk in te pakken en dus ging ik ook nog de Groene Linkse partij bekijken.
Ze hebben zeer goede standpunten aangaande het groene, wat toch meer hun stokpaardje is dan het linkse. Toch minder overtuigend dan D66 vond ik, omdat hun aandacht voor een beter milieu de andere standpunten overstemt.
Dan de Neweuropeans: eigenlijk bestaat hun programma gewoon uit richtlijnen voor een nieuw Europa waarin iedereen zich kan vinden. Een democratische staat. Het goede van hen is dat in hun partij vertegenwoordigers vanuit allerlei landen zijn en zij minder last hebben van nationalistische gevoelens. Hun ideeën hebben denk ik wel veel raakvlakken met D66, maar dan meteen een stap verder op Europees niveau, want D66 blijft natuurlijk wel een partij die ook Nederland vertegenwoordigt.
Tenslotte nam ik nog even een kijkje op de site van de ChristenUnie. Mijn calvinistische geweten klaagde mij aan en vond dat ik niet achteloos aan deze partij voorbij kon gaan. In mijn lijstje van éénvandaag eindigde ze op een voorlaatste positie net boven de PVV. Dit belooft niet veel goeds...en die belofte wordt ingelost. Ten eerste is de ChristenUnie samen met de SGP. Ik zal verder niet uitweiden over de SGP, maar ik zal er niet snel op stemmen en volgens mij is het enige dat de twee partijen bindt het op de Bijbel gefundeerde politieke gedachtegoed. Maar ik zette mij hierover heen en klikte gretig verder op de website. Via het keuzemenuutje standpunten kom ik bij standpunten EP2009. HAH! lach ik, want ze hebben welgeteld 4 punten opgesteld met in totaal 4 alinea's tekst. Ze zijn natuurlijk tegen een Europese Superstaat en hoeven niet te betogen waar ze voor staan, behalve dan dat ze tegen zijn. Maar bij het lezen van de eerste zinnen van het eerste punt 'Beschermen' zakt mijn broek al af. (Het feit dat ik in mijn onderbroek zit, maakt de situatie wel een beetje ongemakkelijk). Maar zeg nou zelf:
Er zijn grenzen aan Europa. Turkije ligt niet in Europa, dus kan het ook geen EU-lid worden. De EU moet pal staan voor de veiligheid van Israël, want dat land heeft het al moeilijk genoeg.
Dit soort argumentatie dacht ik alleen bij de PVV tegen te komen. Misschien dat ze daarom ook elkaar ook opvolgden onderaan mijn lijstje. Ten eerste zijn de grenzen van Europa niet heel erg éénduidig en wat volgens mij de meest algemene opvatting is, is dat het deel(tje) van Turkije tot aan de Bosporus in Europa ligt. (Dit moet ik nog even verifiëren bij mijn geofiele huisgenoot). En dan het statement over Israël! Ongelooflijk. Wat een redenering zeg...(het is dat ik geen broek meer aan heb, want anders zakte er nog eentje af)...het land heeft het al moeilijk genoeg? Inderdaad die Palestijnen hebben het zo lekker makkelijk in hun hermetisch afgesloten habitat. Daarnaat staat de VS wel pal voor de veiligheid van Israël, dus denk ik dat er beter een bijdrage geleverd kan worden voor de oplossing van het probleem dan doormiddel van emotionele argumenten mee te huilen met het zielige Israël.
Aanvankelijk had ik het over waar ik op ga stemmen. Nou het is duidelijk waar ik niet op ga stemmen namelijk: PVV en CU/SGP, maar ook niet op de VVD uiteraard. Ik twijfel tussen D66 en de Neweuropeans (de laatste is ook wel een goede bandnaam is trouwens).
Zal mijn kosmopolitische alter-ego het winnen van mijn Nederlandsche hart?
donderdag 4 juni 2009
dinsdag 3 maart 2009
Stockholm Vodcast voor Jefta
Anderhalve week geleden was ik in Stockholm met Nina (niet te verwarren met Janice, Fran of Amy Winehouse). We hadden een soort pre-trip gepland alvorens wij deelnamen aan de YWAM-mission trip naar Rezekne in Letland. Tijdens een van onze vele koffiestops heb ik een vodcast gemaakt om jullie een beetje een idee te geven van wat ik in Stockholm heb gedaan. (Geïnspireerd door de eerste twee blogs van jeftavarwijk.wordpress.com)
donderdag 29 januari 2009
Decepticons, transform!
De wereld vandaag de dag is een veraderlijke bol. Met een klik op de knop kan je bijna elk plekje op aarde bekijken, met een klik op de knop kan je met iedereen overal op de wereld communiceren, een verdachte beweging en de AIVD zit je op de hielen, een verkeerde uitspraak en je mond wordt gesnoerd door deze of gene, deze of gene wordt dan op zijn beurt ook weer gecensureerd onder het mom van 'vrijheid van meningsuiting', zo is de cirkel weer rond en blijft de wereld maar draaien. De ontwikkelingen gaan zo snel, ongeveer alles is maakbaar en niets is meer wat het lijkt. Een telefoon is niet alleen een telefoon, maar ook een GPS/computer/muziek/foto/video/multimedia unit. Computerspelletjes en films zijn zo goed gemaakt dat ze bijna niet van de werkelijkheid te onderscheiden zijn. Zelfs de mens is maakbaar in allerlei maten en soorten, vrouwen kunnen mannen zijn, vice versa en alles wat daartussen ligt en dan zijn daarnaast nog allerlei kleinere (of grotere) aanpassingen mogelijk. Zoals de Kinks zongen in 'Lola': Its a mixed up muddled up shook up world.
Zo kom ik, na deze ietwat lange inleiding en via mijn oneindige associatieweb, bij mijn eerste deceptie (in het nummer van de Kinks gaat het namelijk over een 'Lola', ....and she tastes just like Coca Cola. C-O-L-A, Cola. Klik hier voor de music video) Cola. Als ik dorst heb en naar drinken verlang is dat meestal naar een lekker glas, of blikje, koude Cola van bovengenoemd merk. Bij het aanschouwen van een dergelijk glas met de welbekende zwarte substantie begint het belletje van Pavlov te rinkelen en stelt mijn lichaam en geest zich in om verkwikt te worden met heerlijke dorstlessende cola. Wat een teleurstelling is het dan als het cola is van elk willekeurig ander merk. Niet te doen!! Datgene waar je op gehoopt had blijkt een veel slechtere variant ervan te zijn en de deceptie is compleet. Jakkes!
De andere deceptie heeft niet met drinken te maken, maar met, het andere wat wel vaak in één adem wordt genoemd, eten. Gisteren bezocht ik een gewaardeerde goede vriend van mij en terwijl wij zo op de bank wat aan het keuvelen waren onder het genot van een natje werd door zijn vrouw (inderdaad Sherlock, het gaat dus over één van mijn getrouwde vrienden) een aantal eetbare dingen op tafel neergezet. Naast de paprika chips stond een bakje met allemaal kleine gekleurde balletjes (ja Lucille, ook groene). Dus ik neem een flinke hand, want ik houd er nooit zo van om vaker dan nodig uit de bank te komen om eten te pakken. Terwijl eten wel één van mijn lievelingsbezigheden is, dus in mijn onderbewuste had ik de ideale oplossing al bedacht: allihop, een flinke hand vol M&M's. Althans, dat dacht ik! Trapte ik daar even in zeg! Het waren namelijk namaak M&M's en wederom reageerde mijn lichaam en geest hier op alsof ik gebeten werd door de hond van Pavlov. Teleurstelling allom en mijn gewaardeerde vriend lachtte mij hoofdschuddend toe: Muha, Muha!
Net zoals de kwaadaardige Decepticons in de tekenfilmserie 'Transformers' een royal pain in the ass zijn voor de Autobots, zo zijn slechte eet- en drinkbare replica's een ziekte voor deze wereld en moeten dan ook nodig bestreden worden. Dus: Autobots, let's roll!!
-Optimus Prime
Zo kom ik, na deze ietwat lange inleiding en via mijn oneindige associatieweb, bij mijn eerste deceptie (in het nummer van de Kinks gaat het namelijk over een 'Lola', ....and she tastes just like Coca Cola. C-O-L-A, Cola. Klik hier voor de music video) Cola. Als ik dorst heb en naar drinken verlang is dat meestal naar een lekker glas, of blikje, koude Cola van bovengenoemd merk. Bij het aanschouwen van een dergelijk glas met de welbekende zwarte substantie begint het belletje van Pavlov te rinkelen en stelt mijn lichaam en geest zich in om verkwikt te worden met heerlijke dorstlessende cola. Wat een teleurstelling is het dan als het cola is van elk willekeurig ander merk. Niet te doen!! Datgene waar je op gehoopt had blijkt een veel slechtere variant ervan te zijn en de deceptie is compleet. Jakkes!
De andere deceptie heeft niet met drinken te maken, maar met, het andere wat wel vaak in één adem wordt genoemd, eten. Gisteren bezocht ik een gewaardeerde goede vriend van mij en terwijl wij zo op de bank wat aan het keuvelen waren onder het genot van een natje werd door zijn vrouw (inderdaad Sherlock, het gaat dus over één van mijn getrouwde vrienden) een aantal eetbare dingen op tafel neergezet. Naast de paprika chips stond een bakje met allemaal kleine gekleurde balletjes (ja Lucille, ook groene). Dus ik neem een flinke hand, want ik houd er nooit zo van om vaker dan nodig uit de bank te komen om eten te pakken. Terwijl eten wel één van mijn lievelingsbezigheden is, dus in mijn onderbewuste had ik de ideale oplossing al bedacht: allihop, een flinke hand vol M&M's. Althans, dat dacht ik! Trapte ik daar even in zeg! Het waren namelijk namaak M&M's en wederom reageerde mijn lichaam en geest hier op alsof ik gebeten werd door de hond van Pavlov. Teleurstelling allom en mijn gewaardeerde vriend lachtte mij hoofdschuddend toe: Muha, Muha!
Net zoals de kwaadaardige Decepticons in de tekenfilmserie 'Transformers' een royal pain in the ass zijn voor de Autobots, zo zijn slechte eet- en drinkbare replica's een ziekte voor deze wereld en moeten dan ook nodig bestreden worden. Dus: Autobots, let's roll!!
-Optimus Prime
maandag 19 januari 2009
Little miss sunshine, Rihanna, where you at?
Sinds een aantal maanden werk ik als barmedewerker bij een poppodium in Amsterdam. Het draagt de naam, die onlosmakelijk verbonden is met de sponsor, Heineken Music Hall. Nu mag dit pretentieus klinken, maar met een capaciteit van 5500 treden hier niet de minste artiesten op. Legendes als Bob Dylan en Chuck Berry hebben hier al de bühne betreden en hun kunsten vertoond.
Soms zijn er ook wat minder geweldige artiesten zoals Chris Brown die hier uitverkochte concerten geven. Dit was gisteren het geval. Deze jonge, frisse, nieuwe RnB artiest mag dan niet de mooiste muziek maken, maar zijn show is echt te gek: goed decor, vuurwerk en dansers die overal vandaan komen en met onuitputtelijke energie over het podium vliegen. Je kan het bestempelen als compensatie van de muziek, maar een ieder zal in alle eerlijkheid moeten toegeven dat de show goed in elkaar zit.
Halverwege de show ging hij naar het midden van de zaal om daar op een hangend, bewegend podium zijn 'ding' te doen. Maar om hier te komen moest hij buiten de zaal om door de hal (officieel heet het 'Foyer', maar dat vond ik iets te gay om dat zo hier te noemen) naar de achterkant van de zaal. Alles werd hier afgezet en overal was beveiliging aanwezig. Het toeval (wat is toeval, ik geloof er eigenlijk niet in en ik denk dat dit voorbestemd was) wilde dat ik aan het werk was achter de bar waar hij langs zou lopen. Vol spanning wachten wij af totdat hij met zijn gespierde danshomies zou langslopen.
Tijdens dit moment bedacht ik me weer wat ook al weer wél leuk was aan Chris Brown, namelijk zijn geliefde Rihanna. Naast dat ze een paar leuke nummers de wereld heeft ingeholpen is deze Barbadiaanse ook niet het meest onaanzienlijke meis
je dat deze aardkloot bewandelt. Nu al het understatement van het jaar. Anyhow, terwijl wij wachten op een Chris Brown die met allerlei poeha en beveiliging langs komt rennen komt opeens heel rustig Rihanna langs lopen. Dit moet ik even in slow-motion vertellen.
Zoals John Lennon zei: imagine:
De bar waarachter ik stond is iets van twintig meter lang en we stonden met 7 mensen te 'limen' (het nieuwe woord voor 'chillen', overgevlogen van, hoe kan het ook anders, de Carribische eilanden. En waar ligt Barbados? Inderdaad! De cirkel is weer rond en de rode draad is gevonden. Credits voor Jesse Varwijk die een aantal maanden op dit eiland heeft doorgebracht als zendeling en mij heeft ingelicht over dit nieuwe werkwoord). Rihanna komt dus langs lopen en meteen moest ik een klinker kopen en wel de 'O' om te gebruiken in: O MY GOSH! Ik hang een beetje half op de biertap en terwijl ze mijn richting op komt lopen kijk ik haar met een How you doin'? glimlach aan. Ze glimlacht terug en kijkt weer voor zich. Het was een beetje zo'n moment waar je, nadat je zo'n kort, maar ó-zo intens, oog/lach-contact hebt, eigenlijk iets moet zeggen. Dit deed ik niet omdat ik in mijn professie als barman mensen niet mag benaderen uit persoonlijk belang en daarnaast ben ik natuurlijk wars van elk groupie gedrag. (Behalve dan die ene keer in België bij de Zweedse band I'm From Barcelona, daar heb ik met Remko handtekeningen gevraagd van bijna alle bandleden en dat zijn er minstens twintig. Ik ging duidelijk buiten mijn boekje hier.) Toch dacht Rihanna hier anders over, want na het glimlach moment, toen ze recht voor me langs de bar liep, keek ze weer opzij en sprak het legendarische woord 'hey' uit..................Wohpang! In mijn hoofd schreeuwde de tekenfilm versie van mij (referentie: Lizzy Mcguire) het uit: OMG! WTH! Flippin' Rihanna zei 'hey'!!! En ik dacht: zeg iets als hetzelfde maar dan cooler. Dus ik zei: 'hey?? That you say to your little friends missy!'. Natuurlijk zei ik dat niet! Het was wel hilarisch geweest, maar in werkelijkheid bleef ik net als Foreigner 'Cold as ice' en beantwoorde haar groet met, wederom, een glimlach. Als vanzelfsprekend hield ik het niet meer toen zij weg was en moest ik mijn glorieuze moment bezegelen met een victory dance. Wat een mooi moment...*zucht*
locatie: Utrecht - Ondiep
weer: regen - regen
muziek: Rihanna - Umbrella
Soms zijn er ook wat minder geweldige artiesten zoals Chris Brown die hier uitverkochte concerten geven. Dit was gisteren het geval. Deze jonge, frisse, nieuwe RnB artiest mag dan niet de mooiste muziek maken, maar zijn show is echt te gek: goed decor, vuurwerk en dansers die overal vandaan komen en met onuitputtelijke energie over het podium vliegen. Je kan het bestempelen als compensatie van de muziek, maar een ieder zal in alle eerlijkheid moeten toegeven dat de show goed in elkaar zit.
Halverwege de show ging hij naar het midden van de zaal om daar op een hangend, bewegend podium zijn 'ding' te doen. Maar om hier te komen moest hij buiten de zaal om door de hal (officieel heet het 'Foyer', maar dat vond ik iets te gay om dat zo hier te noemen) naar de achterkant van de zaal. Alles werd hier afgezet en overal was beveiliging aanwezig. Het toeval (wat is toeval, ik geloof er eigenlijk niet in en ik denk dat dit voorbestemd was) wilde dat ik aan het werk was achter de bar waar hij langs zou lopen. Vol spanning wachten wij af totdat hij met zijn gespierde danshomies zou langslopen.
Tijdens dit moment bedacht ik me weer wat ook al weer wél leuk was aan Chris Brown, namelijk zijn geliefde Rihanna. Naast dat ze een paar leuke nummers de wereld heeft ingeholpen is deze Barbadiaanse ook niet het meest onaanzienlijke meis
je dat deze aardkloot bewandelt. Nu al het understatement van het jaar. Anyhow, terwijl wij wachten op een Chris Brown die met allerlei poeha en beveiliging langs komt rennen komt opeens heel rustig Rihanna langs lopen. Dit moet ik even in slow-motion vertellen.Zoals John Lennon zei: imagine:
De bar waarachter ik stond is iets van twintig meter lang en we stonden met 7 mensen te 'limen' (het nieuwe woord voor 'chillen', overgevlogen van, hoe kan het ook anders, de Carribische eilanden. En waar ligt Barbados? Inderdaad! De cirkel is weer rond en de rode draad is gevonden. Credits voor Jesse Varwijk die een aantal maanden op dit eiland heeft doorgebracht als zendeling en mij heeft ingelicht over dit nieuwe werkwoord). Rihanna komt dus langs lopen en meteen moest ik een klinker kopen en wel de 'O' om te gebruiken in: O MY GOSH! Ik hang een beetje half op de biertap en terwijl ze mijn richting op komt lopen kijk ik haar met een How you doin'? glimlach aan. Ze glimlacht terug en kijkt weer voor zich. Het was een beetje zo'n moment waar je, nadat je zo'n kort, maar ó-zo intens, oog/lach-contact hebt, eigenlijk iets moet zeggen. Dit deed ik niet omdat ik in mijn professie als barman mensen niet mag benaderen uit persoonlijk belang en daarnaast ben ik natuurlijk wars van elk groupie gedrag. (Behalve dan die ene keer in België bij de Zweedse band I'm From Barcelona, daar heb ik met Remko handtekeningen gevraagd van bijna alle bandleden en dat zijn er minstens twintig. Ik ging duidelijk buiten mijn boekje hier.) Toch dacht Rihanna hier anders over, want na het glimlach moment, toen ze recht voor me langs de bar liep, keek ze weer opzij en sprak het legendarische woord 'hey' uit..................Wohpang! In mijn hoofd schreeuwde de tekenfilm versie van mij (referentie: Lizzy Mcguire) het uit: OMG! WTH! Flippin' Rihanna zei 'hey'!!! En ik dacht: zeg iets als hetzelfde maar dan cooler. Dus ik zei: 'hey?? That you say to your little friends missy!'. Natuurlijk zei ik dat niet! Het was wel hilarisch geweest, maar in werkelijkheid bleef ik net als Foreigner 'Cold as ice' en beantwoorde haar groet met, wederom, een glimlach. Als vanzelfsprekend hield ik het niet meer toen zij weg was en moest ik mijn glorieuze moment bezegelen met een victory dance. Wat een mooi moment...*zucht*
locatie: Utrecht - Ondiep
weer: regen - regen
muziek: Rihanna - Umbrella
zondag 14 december 2008
And that heaven is overrated...
Tell me did you sail across the sun
Did you make it to the milky way to see the lights all faded
And that heaven is overrated...
-Train, Drops of jupiter (2001)
In het refrein van dit liedje vraagt de zanger zich, volgens mij, af of the 'you' alles heeft geprobeerd, alles heeft gezien en uiteindelijk heeft besloten dat het niet is of 'overrated'. Zo zijn er nogal wat dingen waarvan beweerd wordt dat je die eens gedaan zou moeten hebben. Een tweetal dingen die ik alvast kan afstrepen, en die ook meteen van een ieders lijstje gehaald kunnen worden, staan hieronder.
Ik heb nooit echt begrepen waarom hele volkstammen (zoals Oldebroekers en Elburgers) Strijkert IJs als een soort van hemelse versnapering beschouwen. Zelf ben ik een groot fan van ijs in verschillende vormen en smaken, maar het alom geprezen ijs van Strijkert brengt mij minder vreugde dan het ijs bij de gemiddelde Italiaanse ijssalon. Toch heb ik hier menigmaal een ijsco gekocht, maar overtuigd ben ik nooit. Vooral de naturel smaak met een vleugje vanille is een rare ervaring. Het smaakt naar een vreemde melkachtige substantie. Dat is het geheim van Strijkert...melk. Als ik dat had gewild dan had ik wel een pak melk ingevroren en dat opgegeten. Ja toch niet dan! Menigmaal kwam bij mij dit liedje van one-hit-wonder Train in gedachten en mompelde ik zacht: 'and that Strijkert IJs is overrated...'
Sinds een aantal maanden woon ik in de mooiste stad van Nederland en daar komt een soortgelijk fenomeen voor: Broodje Mario. Hier schijnen ze de lekkerste broodjes te hebben met allerlei soorten beleg. Van vlees tot gezond tot vegetarisch. Onlangs heb ik mijn laatste 3 euro besteed aan een vegetarisch Broodje Mario, want ik was benieuwd naar de smaaksensatie. Daarnaast moest ik nog de hele binnenstad doorkruizen te voet en had mooi de tijd om al lopend dit buitenlandse geheim van de Domstad te proberen. Dus ik stiefel op zo'n Italiaan af en vraag, in mijn beste Nederlands, of ik alstublieft een broodje mag. De vegetarische graag. Na de gebruikelijke handeling van geld overhandigen en het in ontvangst nemen van het gekochte waar kon ik eindelijk beginnen met het verorberen van het Broodje Mario. Terwijl mijn tanden zich door het broodje, tomaat, soort van sla en kaas heen werkten, merkte ik dat de verwachte streling van de tong uitbleef. Het is gewoon een (Italiaans) broodje kaas met sla en tomaat!! OMG WTF! Ik voelde me verraden en had duidelijk een kat in de zak gekocht. Wederom dacht ik aan het liedje van Train en zong: 'and that a Broodje Mario is overrated...'
Did you make it to the milky way to see the lights all faded
And that heaven is overrated...
-Train, Drops of jupiter (2001)
In het refrein van dit liedje vraagt de zanger zich, volgens mij, af of the 'you' alles heeft geprobeerd, alles heeft gezien en uiteindelijk heeft besloten dat het niet is of 'overrated'. Zo zijn er nogal wat dingen waarvan beweerd wordt dat je die eens gedaan zou moeten hebben. Een tweetal dingen die ik alvast kan afstrepen, en die ook meteen van een ieders lijstje gehaald kunnen worden, staan hieronder.
Ik heb nooit echt begrepen waarom hele volkstammen (zoals Oldebroekers en Elburgers) Strijkert IJs als een soort van hemelse versnapering beschouwen. Zelf ben ik een groot fan van ijs in verschillende vormen en smaken, maar het alom geprezen ijs van Strijkert brengt mij minder vreugde dan het ijs bij de gemiddelde Italiaanse ijssalon. Toch heb ik hier menigmaal een ijsco gekocht, maar overtuigd ben ik nooit. Vooral de naturel smaak met een vleugje vanille is een rare ervaring. Het smaakt naar een vreemde melkachtige substantie. Dat is het geheim van Strijkert...melk. Als ik dat had gewild dan had ik wel een pak melk ingevroren en dat opgegeten. Ja toch niet dan! Menigmaal kwam bij mij dit liedje van one-hit-wonder Train in gedachten en mompelde ik zacht: 'and that Strijkert IJs is overrated...'
Sinds een aantal maanden woon ik in de mooiste stad van Nederland en daar komt een soortgelijk fenomeen voor: Broodje Mario. Hier schijnen ze de lekkerste broodjes te hebben met allerlei soorten beleg. Van vlees tot gezond tot vegetarisch. Onlangs heb ik mijn laatste 3 euro besteed aan een vegetarisch Broodje Mario, want ik was benieuwd naar de smaaksensatie. Daarnaast moest ik nog de hele binnenstad doorkruizen te voet en had mooi de tijd om al lopend dit buitenlandse geheim van de Domstad te proberen. Dus ik stiefel op zo'n Italiaan af en vraag, in mijn beste Nederlands, of ik alstublieft een broodje mag. De vegetarische graag. Na de gebruikelijke handeling van geld overhandigen en het in ontvangst nemen van het gekochte waar kon ik eindelijk beginnen met het verorberen van het Broodje Mario. Terwijl mijn tanden zich door het broodje, tomaat, soort van sla en kaas heen werkten, merkte ik dat de verwachte streling van de tong uitbleef. Het is gewoon een (Italiaans) broodje kaas met sla en tomaat!! OMG WTF! Ik voelde me verraden en had duidelijk een kat in de zak gekocht. Wederom dacht ik aan het liedje van Train en zong: 'and that a Broodje Mario is overrated...'
maandag 8 december 2008
Confessions of a not so dangerous mind
Soms zijn er van die dingen waar je ontzettend van kan genieten of waar je erg blij van wordt. Dit is een uitspraak die Captain Obvious zondermeer gedaan zou kunnen hebben. Om het iets minder algemeen te maken voeg ik eraan toe dat het gaat om dingen waar je van denkt dat eigenlijk alléén jij er blij van kan worden en dat je vrienden het hoogstwaarschijnlijk curieus vinden dat je daarvan kan genieten.
Pas ben ik er proefondervindelijk achter gekomen dat mijn verwachtingen ten aanzien van de mensen om mij heen niet geheel ongegerond waren. Bij mij gaat het om een tweetal liedjes waar ik elke keer óf blij van wordt en ga dansen óf gewoon erg van kan genieten. Respectievelijk gaat het hier om I'm still standin' van Eton John en Private Dancer van Tina Turner. Wat! Wie!? Ik hoor je denken en de reactie van mijn vrienden was niet anders. Toch zou ik mij graag nader verklaren.
Ik heb helemaal niets met Elton John, maar dit nummer uit 1983 vind ik wel te gek. Goed tempo, lekkere melodie. Op deze plaatje kan ik de hele nacht wel dansen! Daarnaast is de tekst goed te gebruiken op dagen dat alles verkeerd gaat en alles tegen zit, want uiteindelijk kan je toch die middelvinger opsteken naar de wereld en relativerend concluderen: I'm still standing....yeah yeah yeah!
Luister en geniet stiekem: http://www.youtube.com/watch?v=6lK-0wfHutk
Dan Anna Mae Bullock a.k.a. Tina Turner. Al vijfentwintig jaar timmert ze, niet onverdienstelijk, aan de weg als soloartiest. Daarvoor was ze natuurlijk bekend van het duo Ike & Tina Turner, maar door problemen zoals huiselijk geweld is hier een punt achter gezet. Toch vind ik het ongeloofwaardig dat een, toch wel, militante despoot als Tina met benen waar Sven Kramer jaloers op is slachtoffer zou zijn van huiselijk geweld. Enfin, vele hits heeft ze gehad, maar zo goed als dit nummer, dat de doorbraak van haar solocarrière betekende, zijn ze niet meer geweest. Wederom een nummer uit de jaren '80 dat mijn hart raakt. 1984 was het jaar dat het album, met de gelijknamige hitsingle, Private Dancer uitkwam. Door verplichtingen elders was ik zelf niet in de mogelijkheid om op dat moment deze historische gebeurtenis bij te wonen, maar gelukkig is er nog radio. Vele malen heb ik het nummer kunnen horen en elke keer geniet ik er van. Het nummer is overigens geschreven door Dire Straits frontman Mark Knopfler. Maar wat ben ik blij dat die gast het nummer niet heeft uitgevoerd! Als die gast gaat zingen dan zakt mij de moed echt in de schoenen. Een saaie, zeurende stem met een overtuigingskracht van nul-komma-nul. Sommige gitaristen moeten gewoon niet zingen. Ik refereer graag naar eedere blogs over John 'mag-ik-alsjeblieft-slapen-want-ik-verveel-me-dood' Mayer. Mark Knopfler had het dus goed door bij dit nummer en liet het zingen over aan Tina Turner. Wat ik mooi vind aan dit nummer is eerst de rustige opbouw met de wat timide zang en dan die gigantische uithalen zoals alleen Tina dat kan. Kippenvel! Heerlijk! Chapeau!
Kijk, luister, huil, lach en bewonder: http://www.youtube.com/watch?v=zTG2X3M6V8A
Pas ben ik er proefondervindelijk achter gekomen dat mijn verwachtingen ten aanzien van de mensen om mij heen niet geheel ongegerond waren. Bij mij gaat het om een tweetal liedjes waar ik elke keer óf blij van wordt en ga dansen óf gewoon erg van kan genieten. Respectievelijk gaat het hier om I'm still standin' van Eton John en Private Dancer van Tina Turner. Wat! Wie!? Ik hoor je denken en de reactie van mijn vrienden was niet anders. Toch zou ik mij graag nader verklaren.
Ik heb helemaal niets met Elton John, maar dit nummer uit 1983 vind ik wel te gek. Goed tempo, lekkere melodie. Op deze plaatje kan ik de hele nacht wel dansen! Daarnaast is de tekst goed te gebruiken op dagen dat alles verkeerd gaat en alles tegen zit, want uiteindelijk kan je toch die middelvinger opsteken naar de wereld en relativerend concluderen: I'm still standing....yeah yeah yeah!
Luister en geniet stiekem: http://www.youtube.com/watch?v=6lK-0wfHutk
Dan Anna Mae Bullock a.k.a. Tina Turner. Al vijfentwintig jaar timmert ze, niet onverdienstelijk, aan de weg als soloartiest. Daarvoor was ze natuurlijk bekend van het duo Ike & Tina Turner, maar door problemen zoals huiselijk geweld is hier een punt achter gezet. Toch vind ik het ongeloofwaardig dat een, toch wel, militante despoot als Tina met benen waar Sven Kramer jaloers op is slachtoffer zou zijn van huiselijk geweld. Enfin, vele hits heeft ze gehad, maar zo goed als dit nummer, dat de doorbraak van haar solocarrière betekende, zijn ze niet meer geweest. Wederom een nummer uit de jaren '80 dat mijn hart raakt. 1984 was het jaar dat het album, met de gelijknamige hitsingle, Private Dancer uitkwam. Door verplichtingen elders was ik zelf niet in de mogelijkheid om op dat moment deze historische gebeurtenis bij te wonen, maar gelukkig is er nog radio. Vele malen heb ik het nummer kunnen horen en elke keer geniet ik er van. Het nummer is overigens geschreven door Dire Straits frontman Mark Knopfler. Maar wat ben ik blij dat die gast het nummer niet heeft uitgevoerd! Als die gast gaat zingen dan zakt mij de moed echt in de schoenen. Een saaie, zeurende stem met een overtuigingskracht van nul-komma-nul. Sommige gitaristen moeten gewoon niet zingen. Ik refereer graag naar eedere blogs over John 'mag-ik-alsjeblieft-slapen-want-ik-verveel-me-dood' Mayer. Mark Knopfler had het dus goed door bij dit nummer en liet het zingen over aan Tina Turner. Wat ik mooi vind aan dit nummer is eerst de rustige opbouw met de wat timide zang en dan die gigantische uithalen zoals alleen Tina dat kan. Kippenvel! Heerlijk! Chapeau!
Kijk, luister, huil, lach en bewonder: http://www.youtube.com/watch?v=zTG2X3M6V8A
maandag 27 oktober 2008
From Zero to Hero
Long time no see.
Wegens drukte en sociale verplichtingen (ik word geleefd) heb ik mijn blog een beetje verwaarloosd. Hiervoor mijn excuses. Al een week lang had ik in de planning om te gaan bloggen, maar door een nieuwe aanwinst in the White Castle werd mij dit verhinderd. Want voor mijn verjaardag kreeg ik 'Guitar hero III; legends of rock' (een welgemeend dankwoord aan een ieder die heeft bijgedragen aan dit mooie cadeau). Wat een machtig mooi spel! Met veel plezier trap ik de game console aan en hang ik de gitaar om mijn nek. En dan: Shredden als een malle!! Gitaarspelen was nog nooit zo makkelijk te leren. Een must voor alle wannabe rockstars zoals ik.
Bekende en minder bekende hits zijn te spelen met dit spel. Van 'Paint it Black' (Rolling Stones) tot 'Raining Blood' (Slayer) of van 'When we were young' (the Killers) tot 'One' (Metallica). Heerlijk om voor 4 a 5 minuten in te beelden dat je onderdeel bent van één dezer bands en dat je een bijdrage levert aan het succesvol uitvoeren van deze nummers. Dit alles gaat natuurlijk gecombineerd met de coolste moves: dansjes, cockstands, headbangen, moshen enzovoort.
Tijdverspilling hoor ik de utilist denken, maar niets is minder waar. Dit spel is ontzettend goed voor je hand-oog coördinatie, want het lijkt bijna op echt gitaar spelen. Je hebt 1 toets om de 'snaren' aan te slaan en dan 5 toetsen die de verschillende tonen/akkoorden voorstellen. In een rap tempo schieten de 5 kleuren van de verschillende toetsen voorbij en op het goede moment moeten deze ingedrukt en aangeslagen worden. Onbegonnen werk in het begin, maar naar verloop van tijd ontwikkel je je als gitarist en 'own' je de songs alsof het niets is en win je de battles van Tom Morello en/of Slash.
Momenteel hebben Matthijs en ik alle songs op 'easy' ge-aced en ben ik begonnen met de eerste vormen van progressie op het 'medium' level. Dit is goed!
Iedereen die denkt dat ie beter is dan ik is bij deze uitgedaagd om een potje te guitar-heroën in the White Castle.
Pedal to the metal!
Wegens drukte en sociale verplichtingen (ik word geleefd) heb ik mijn blog een beetje verwaarloosd. Hiervoor mijn excuses. Al een week lang had ik in de planning om te gaan bloggen, maar door een nieuwe aanwinst in the White Castle werd mij dit verhinderd. Want voor mijn verjaardag kreeg ik 'Guitar hero III; legends of rock' (een welgemeend dankwoord aan een ieder die heeft bijgedragen aan dit mooie cadeau). Wat een machtig mooi spel! Met veel plezier trap ik de game console aan en hang ik de gitaar om mijn nek. En dan: Shredden als een malle!! Gitaarspelen was nog nooit zo makkelijk te leren. Een must voor alle wannabe rockstars zoals ik.
Bekende en minder bekende hits zijn te spelen met dit spel. Van 'Paint it Black' (Rolling Stones) tot 'Raining Blood' (Slayer) of van 'When we were young' (the Killers) tot 'One' (Metallica). Heerlijk om voor 4 a 5 minuten in te beelden dat je onderdeel bent van één dezer bands en dat je een bijdrage levert aan het succesvol uitvoeren van deze nummers. Dit alles gaat natuurlijk gecombineerd met de coolste moves: dansjes, cockstands, headbangen, moshen enzovoort.
Tijdverspilling hoor ik de utilist denken, maar niets is minder waar. Dit spel is ontzettend goed voor je hand-oog coördinatie, want het lijkt bijna op echt gitaar spelen. Je hebt 1 toets om de 'snaren' aan te slaan en dan 5 toetsen die de verschillende tonen/akkoorden voorstellen. In een rap tempo schieten de 5 kleuren van de verschillende toetsen voorbij en op het goede moment moeten deze ingedrukt en aangeslagen worden. Onbegonnen werk in het begin, maar naar verloop van tijd ontwikkel je je als gitarist en 'own' je de songs alsof het niets is en win je de battles van Tom Morello en/of Slash.
Momenteel hebben Matthijs en ik alle songs op 'easy' ge-aced en ben ik begonnen met de eerste vormen van progressie op het 'medium' level. Dit is goed!
Iedereen die denkt dat ie beter is dan ik is bij deze uitgedaagd om een potje te guitar-heroën in the White Castle.
Pedal to the metal!
Abonneren op:
Posts (Atom)