"Het kakken gaat altijd voor het zingen
Want anderszins zo deugt het niet:
Dat kakken! Ô dat nob'le kakken!
Dat is een kunst, die overtreft
De zoete kunst van suikerbakken."
-Salomon van Rusting (geschreven ± 1690)
vrijdag 25 juli 2008
zaterdag 19 juli 2008
Helter Skelter
hel·ter-skel·ter 
-Adverb
–Adjective
–Noun
Vroeger kon ik het nooit zo waarderen, musicals. Van die acteurs die opeens in zingen uitbarsten gecombineerd met jolige dansjes waar ze vaak worden bijgestaan door de andere acteurs en er een collectieve dansact ontstaat die in het niet valt bij MJ's 'Thriller', maar waar de Backstreet Boys nog een puntje aan kunnen zuigen. Ik kreeg er het heen-en-weer van en raakte een beetje in de war van deze georganiseerde spontaniteit. Mijn afkeer, om niet te zeggen haat, kwam waarschijnlijk doordat in de musicals die ik gezien had, de hoofdrol werd vertolkt door: óf een irritant weesje met rood haar óf door een door de alpen huppelende Oostenrijkse babysitter. Ik trok het slecht.
Sinds een korte tijd zijn musicals een van mijn favoriete culturele/kunstzinnige uitingen. Nadat ik West Side Story heb gezien in een theater (weliswaar opgevoerd door student-acteurs) begon ik het al een stuk meer te waarderen. De energie die de liedjes aan het geheel geven is magisch en toverde bij mij menigmaal een glimlach op mijn norse kritische gezicht. Nog steeds durfde ik er niet echt voor uit te komen, maar een zaadje had vruchtbare grond gevonden en zou snel ontkiemen en uitgroeien tot een ware plant.
Een paar maanden later stiefelde ik naar een bioscoop om de nieuwste film (lees: musical) van de regisseur Tim Burton te bekijken met Johnny Depp in de hoofdrol. Ik heb het natuurlijk over Sweeney Todd, the demon barber of Fleet street(2007). De film op zich was goed te doen, maar weinig verrassend. Wederom was ik gefascineerd door de liedjes, want die vond ik best leuk......eigenlijk vond ik dat machtig mooi en waren het de liedjes die de film de moeite waard maakten.
Dan nu mijn coming out: Ik vind musicals leuk! Vooral nadat ik een film/musical had bekeken waarin liedjes van the Beatles centraal staan. Ik hoor je denken: I am Sam had dat toch ook. Dat klopt, maar daar waren de liedjes louter als soundtrack bedoeld. In Across the Universe(2007), want daar heb ik het over, worden de liedjes door de acteurs zelf gezongen en dit doen zij niet onverdienstelijk. Vaak beter gezongen dan the Beatles zelf deden. Niet dat dat veel zegt, maar toch een flinke pluspunt voor deze film.
De hele film is gebaseerd op de liedjes van de vier Britse helden uit Liverpool. Zo hebben veel personages namen die in hun liedjes voorkomen (Prudence, Lucy, Sadie, Molly). De hoofdpersoon Jude (gespeeld door Jim Sturgess die nu in de film 21(2008) afreist naar Las Vegas om te blackjacken met Kevin Spacey) is een van de schattigste Britse acteurs momenteel op het witte doek rondloopt. Hij vertrekt van Engeland naar de VS, blijft daar hangen, wordt verliefd, krijgt moeilijkheden, geeft er de brui aan, maar uiteindelijk komt alles goed. Succes gegarandeerd met een concept als dit, maar niet in Nederland hoor, want hier is de film volgens mij niet eens in de bioscoop geweest. Zonde, want de film is echt enorm leuk. Ik heb van het begin tot het eind genoten. Het verhaal is zo opgebouwd dat de lijntjes in je asscociatieweb continu worden aangespannen, want veel van wat er fysiek gebeurt komt voor in één van de vele liedjes die the Beatles hebben gemaakt. Daarnaast maken de liedjes, gezongen door de acteurs, de film helemaal af. Nog nooit was 'All my loving' zo liefdevol gezongen en nog nooit was 'Let it be' zo tragisch dat het door je donder gaat (ik moest een traantje wegpinken).
Samengevat is het een film die je meeneemt in een soms vrolijk, soms droevig, soms melangolisch, maar vooral een energieke trip die John Lennon meteen van de LSD zou hebben afgeholpen.
Dus voor alle musicalliefhebbers, Beatlefans en de rest van de melkweg: ga deze film kijken!
-Adverb
| 1. | in headlong and disorderly haste: The children ran helter-skelter all over the house. |
| 2. | in a haphazard manner; without regard for order: Clothes were scattered helter-skelter about the room. |
| 3. | carelessly hurried; confused: They ran in a mad, helter-skelter fashion for the exits. |
| 4. | disorderly; haphazard: Books and papers were scattered on the desk in a helter-skelter manner. |
| 5. | tumultuous disorder; confusion. |
Vroeger kon ik het nooit zo waarderen, musicals. Van die acteurs die opeens in zingen uitbarsten gecombineerd met jolige dansjes waar ze vaak worden bijgestaan door de andere acteurs en er een collectieve dansact ontstaat die in het niet valt bij MJ's 'Thriller', maar waar de Backstreet Boys nog een puntje aan kunnen zuigen. Ik kreeg er het heen-en-weer van en raakte een beetje in de war van deze georganiseerde spontaniteit. Mijn afkeer, om niet te zeggen haat, kwam waarschijnlijk doordat in de musicals die ik gezien had, de hoofdrol werd vertolkt door: óf een irritant weesje met rood haar óf door een door de alpen huppelende Oostenrijkse babysitter. Ik trok het slecht.
Sinds een korte tijd zijn musicals een van mijn favoriete culturele/kunstzinnige uitingen. Nadat ik West Side Story heb gezien in een theater (weliswaar opgevoerd door student-acteurs) begon ik het al een stuk meer te waarderen. De energie die de liedjes aan het geheel geven is magisch en toverde bij mij menigmaal een glimlach op mijn norse kritische gezicht. Nog steeds durfde ik er niet echt voor uit te komen, maar een zaadje had vruchtbare grond gevonden en zou snel ontkiemen en uitgroeien tot een ware plant.
Een paar maanden later stiefelde ik naar een bioscoop om de nieuwste film (lees: musical) van de regisseur Tim Burton te bekijken met Johnny Depp in de hoofdrol. Ik heb het natuurlijk over Sweeney Todd, the demon barber of Fleet street(2007). De film op zich was goed te doen, maar weinig verrassend. Wederom was ik gefascineerd door de liedjes, want die vond ik best leuk......eigenlijk vond ik dat machtig mooi en waren het de liedjes die de film de moeite waard maakten.
Dan nu mijn coming out: Ik vind musicals leuk! Vooral nadat ik een film/musical had bekeken waarin liedjes van the Beatles centraal staan. Ik hoor je denken: I am Sam had dat toch ook. Dat klopt, maar daar waren de liedjes louter als soundtrack bedoeld. In Across the Universe(2007), want daar heb ik het over, worden de liedjes door de acteurs zelf gezongen en dit doen zij niet onverdienstelijk. Vaak beter gezongen dan the Beatles zelf deden. Niet dat dat veel zegt, maar toch een flinke pluspunt voor deze film.
De hele film is gebaseerd op de liedjes van de vier Britse helden uit Liverpool. Zo hebben veel personages namen die in hun liedjes voorkomen (Prudence, Lucy, Sadie, Molly). De hoofdpersoon Jude (gespeeld door Jim Sturgess die nu in de film 21(2008) afreist naar Las Vegas om te blackjacken met Kevin Spacey) is een van de schattigste Britse acteurs momenteel op het witte doek rondloopt. Hij vertrekt van Engeland naar de VS, blijft daar hangen, wordt verliefd, krijgt moeilijkheden, geeft er de brui aan, maar uiteindelijk komt alles goed. Succes gegarandeerd met een concept als dit, maar niet in Nederland hoor, want hier is de film volgens mij niet eens in de bioscoop geweest. Zonde, want de film is echt enorm leuk. Ik heb van het begin tot het eind genoten. Het verhaal is zo opgebouwd dat de lijntjes in je asscociatieweb continu worden aangespannen, want veel van wat er fysiek gebeurt komt voor in één van de vele liedjes die the Beatles hebben gemaakt. Daarnaast maken de liedjes, gezongen door de acteurs, de film helemaal af. Nog nooit was 'All my loving' zo liefdevol gezongen en nog nooit was 'Let it be' zo tragisch dat het door je donder gaat (ik moest een traantje wegpinken).
Samengevat is het een film die je meeneemt in een soms vrolijk, soms droevig, soms melangolisch, maar vooral een energieke trip die John Lennon meteen van de LSD zou hebben afgeholpen.
Dus voor alle musicalliefhebbers, Beatlefans en de rest van de melkweg: ga deze film kijken!
zaterdag 12 juli 2008
I heart/plompenblare Fryslân
Sinds twee weken werk ik als chauffeur bij NE-distriservice. Dit is een distributiecentrum voor raamdecoratie. Elke dag vertrek ik rond 06:30 uur in een witte Mercedes Sprinter (een bestelbusje met laadbak), doe mijn route langs allerlei raamdecoratiewinkels en bouwmarkten om tenslotte rond 18:30 uur weer in Nunspeet terug te keren. Flinke werkdagen dus waar ik in het begin ook flink aan moest wennen.
Vrijdag was het mijn taak om route 83 te rijden. Beginnende in de Noordoost polder voert deze route mij via Vollenhove en Marknesse naar Joure in Friesland. Vanaf hier moest ik door heel Friesland heen naar allerlei adressen toe. Naast de bekende steden als Snits, Franeker en Harlingen kwam ik ook door dorpen als Arum, Rien, Zurich, Makkum en Workum. Sommige van deze plaatsen tellen weliswaar maar vijf straten, maar dat maakt het niet minder mooi.
Een tocht naar Friesland is een hele gebeurtenis op zich. Het eerste obstakel is het aanbod van radiostations die je in de auto kan ontvangen. Hoe verder je omhoog gaat hoe minder keuze je hebt. Vanaf de Noordoost polder is het eigenlijk alleen mogelijk om radio Veronica fatsoenlijk te beluisteren. Dus gebukt onder slechte grappen en ondersteunt door de beste hits uit de jaren '80 en '90 reed ik Friesland binnen. En wat een genot is het. De eerste blikken over het wijdse landschap deden mijn goed. De zon die af en toe door 'the simpsons' achtige wolken heen scheen. Geen hond op de weg. Heerlijk hoe ik kilometers lang over dijkjes, smalle landweggetjes en klinkerstraten kon rijden zonder iemand tegen te komen. Als Veluwse jongen is de landelijkheid mij natuurlijk niet onbekend, maar het mooie in Friesland is dat er altijd wel water in de buurt is. Als Giethoorn het Venetië van Nederland is dan is Friesland het Finland van Nederland. Hoeveel bruggen ik wel niet over ben geweest; ik kan er wel een oorlogsfilm over maken. Prachtig dus.
De dorpjes zijn ook goed te doen. Je waant je elke keer weer in een vreemd land. Ik begrijp wel waarom de Friese gemeenschap apart wil zijn. Het is gewoon een ander land. De straten en pleinen lijken op niets wat je in de rest van de lage landen vindt en de huizenbouw wijkt erg af. Schattige arbeidershuisjes waarin hobbits zich prima hadden thuis gevoeld. De straatnamen zijn ook nogal eens verwarrend, omdat je meestal niet in een oogopslag de namen kan onthouden. Want van Dorpsstraat of Marktplein hebben ze daar nog nooit gehoord. Wel werd hier voor mij bevestigd dat Fries veel gemeen heeft met Skandinavische talen. Al die straatnamen deden mij aan Noorwegen of Zweden denken. De combinaties van letters en dat sommige woorden gewoon hetzelfde zijn. (het woord ‘weg’ is ‘wei’ in het Fries en ‘vey’ in het Noors (de letter ‘V’ spreekt men uit als een Nederlandse ‘W’.))
Dan de mensen. Ik denk dat ik wel kan zeggen dat in de rest van Nederland de consensus bestaat dat Friezen niet de meest makkelijke, easy going en sociale mensen zijn. Ze zijn koppig, eigenwijs en stug. Mijn ervaring heeft het tegendeel bewezen. Ik als vreemdeling in het land van de grote Friezen werd hier goed opgevangen en met liefde behandeld. Elke Fries met wie ik praatte had ik, in een vrij kort tijdsbestek, een goed onderhoud. Ze zijn vriendelijk, behulpzaam en best wel sociaal. Mijn dag kon dus al niet meer stuk want ik had mooi weer, mooie landschappen en ook nog aardige mensen. Hoe kan het dat er nooit meer uit Friesland is gekomen dan Fryske dûmkes, Sytze en Hylke Klinkhamer, Foppe de Haan en Afonso Alves?
Maar waar ik eigenlijk de hele dag al bang voor was gebeurde bijna aan het einde van mijn rit in Workum. Ik moest in een woonwijk zijn bij een gewoon woonhuis (hoe kan het ook anders), maar de beste mensen waren er niet. Gelukkig was de buurvrouw net buiten in de tuin aan het werk en maakte mij duidelijk dat zij het pakketje wel wilde aannemen. Toen ik mijn raam opendraaide kwam er een stortvloed van Friese woorden mijn auto binnen. Ik verstond er werkelijk geen hout van. Herhaaldelijk zei ik: ‘Wat zegt u?’, ‘Sorry’, ‘Wat?’, ‘Ik versta het niet!’. Typisch geval van: Tsja, ik zie je praten, maar... Uiteindelijk is het allemaal gelukt en heeft zij netjes haar handtekening gezet en het pakketje aangenomen. Toen ik weg wilde gaan zei zij: ‘Best wel lastig heh, Fries verstaan, maarja ik praat het de hele dag.’ What the heck! (Als ik Lizzie McGuire was dan kwam er in mijn gedachten een tekenfilm versie van mij die dan ging schelden, vloeken en tieren.) Waarom praat ze dan niet meteen Nederlands. Beetje hetzelfde idee als je in Frankrijk Engels gaat praten. Uiteraard ergerde ik mij kapot en stond al klaar om de vrouw verbaal (Nederlandstalig) te molesteren. Gelukkig voor haar had ik net een prachtige dag achter de rug en wilde ik mijn visie op het mooie Friesland niet door de vrouw laten verpesten. Ik hield me in en zei: ‘Jaja, oant sjens!’ en reed terug naar Nederland.
Vrijdag was het mijn taak om route 83 te rijden. Beginnende in de Noordoost polder voert deze route mij via Vollenhove en Marknesse naar Joure in Friesland. Vanaf hier moest ik door heel Friesland heen naar allerlei adressen toe. Naast de bekende steden als Snits, Franeker en Harlingen kwam ik ook door dorpen als Arum, Rien, Zurich, Makkum en Workum. Sommige van deze plaatsen tellen weliswaar maar vijf straten, maar dat maakt het niet minder mooi.
Een tocht naar Friesland is een hele gebeurtenis op zich. Het eerste obstakel is het aanbod van radiostations die je in de auto kan ontvangen. Hoe verder je omhoog gaat hoe minder keuze je hebt. Vanaf de Noordoost polder is het eigenlijk alleen mogelijk om radio Veronica fatsoenlijk te beluisteren. Dus gebukt onder slechte grappen en ondersteunt door de beste hits uit de jaren '80 en '90 reed ik Friesland binnen. En wat een genot is het. De eerste blikken over het wijdse landschap deden mijn goed. De zon die af en toe door 'the simpsons' achtige wolken heen scheen. Geen hond op de weg. Heerlijk hoe ik kilometers lang over dijkjes, smalle landweggetjes en klinkerstraten kon rijden zonder iemand tegen te komen. Als Veluwse jongen is de landelijkheid mij natuurlijk niet onbekend, maar het mooie in Friesland is dat er altijd wel water in de buurt is. Als Giethoorn het Venetië van Nederland is dan is Friesland het Finland van Nederland. Hoeveel bruggen ik wel niet over ben geweest; ik kan er wel een oorlogsfilm over maken. Prachtig dus.
De dorpjes zijn ook goed te doen. Je waant je elke keer weer in een vreemd land. Ik begrijp wel waarom de Friese gemeenschap apart wil zijn. Het is gewoon een ander land. De straten en pleinen lijken op niets wat je in de rest van de lage landen vindt en de huizenbouw wijkt erg af. Schattige arbeidershuisjes waarin hobbits zich prima hadden thuis gevoeld. De straatnamen zijn ook nogal eens verwarrend, omdat je meestal niet in een oogopslag de namen kan onthouden. Want van Dorpsstraat of Marktplein hebben ze daar nog nooit gehoord. Wel werd hier voor mij bevestigd dat Fries veel gemeen heeft met Skandinavische talen. Al die straatnamen deden mij aan Noorwegen of Zweden denken. De combinaties van letters en dat sommige woorden gewoon hetzelfde zijn. (het woord ‘weg’ is ‘wei’ in het Fries en ‘vey’ in het Noors (de letter ‘V’ spreekt men uit als een Nederlandse ‘W’.))
Dan de mensen. Ik denk dat ik wel kan zeggen dat in de rest van Nederland de consensus bestaat dat Friezen niet de meest makkelijke, easy going en sociale mensen zijn. Ze zijn koppig, eigenwijs en stug. Mijn ervaring heeft het tegendeel bewezen. Ik als vreemdeling in het land van de grote Friezen werd hier goed opgevangen en met liefde behandeld. Elke Fries met wie ik praatte had ik, in een vrij kort tijdsbestek, een goed onderhoud. Ze zijn vriendelijk, behulpzaam en best wel sociaal. Mijn dag kon dus al niet meer stuk want ik had mooi weer, mooie landschappen en ook nog aardige mensen. Hoe kan het dat er nooit meer uit Friesland is gekomen dan Fryske dûmkes, Sytze en Hylke Klinkhamer, Foppe de Haan en Afonso Alves?
Maar waar ik eigenlijk de hele dag al bang voor was gebeurde bijna aan het einde van mijn rit in Workum. Ik moest in een woonwijk zijn bij een gewoon woonhuis (hoe kan het ook anders), maar de beste mensen waren er niet. Gelukkig was de buurvrouw net buiten in de tuin aan het werk en maakte mij duidelijk dat zij het pakketje wel wilde aannemen. Toen ik mijn raam opendraaide kwam er een stortvloed van Friese woorden mijn auto binnen. Ik verstond er werkelijk geen hout van. Herhaaldelijk zei ik: ‘Wat zegt u?’, ‘Sorry’, ‘Wat?’, ‘Ik versta het niet!’. Typisch geval van: Tsja, ik zie je praten, maar... Uiteindelijk is het allemaal gelukt en heeft zij netjes haar handtekening gezet en het pakketje aangenomen. Toen ik weg wilde gaan zei zij: ‘Best wel lastig heh, Fries verstaan, maarja ik praat het de hele dag.’ What the heck! (Als ik Lizzie McGuire was dan kwam er in mijn gedachten een tekenfilm versie van mij die dan ging schelden, vloeken en tieren.) Waarom praat ze dan niet meteen Nederlands. Beetje hetzelfde idee als je in Frankrijk Engels gaat praten. Uiteraard ergerde ik mij kapot en stond al klaar om de vrouw verbaal (Nederlandstalig) te molesteren. Gelukkig voor haar had ik net een prachtige dag achter de rug en wilde ik mijn visie op het mooie Friesland niet door de vrouw laten verpesten. Ik hield me in en zei: ‘Jaja, oant sjens!’ en reed terug naar Nederland.
Abonneren op:
Posts (Atom)