And that heaven is overrated...

Tell me did you sail across the sun
Did you make it to the milky way to see the lights all faded
And that heaven is overrated...

-Train, Drops of jupiter (2001)

In het refrein van dit liedje vraagt de zanger zich, volgens mij, af of the 'you' alles heeft geprobeerd, alles heeft gezien en uiteindelijk heeft besloten dat het niet is of 'overrated'. Zo zijn er nogal wat dingen waarvan beweerd wordt dat je die eens gedaan zou moeten hebben. Een tweetal dingen die ik alvast kan afstrepen, en die ook meteen van een ieders lijstje gehaald kunnen worden, staan hieronder.

Ik heb nooit echt begrepen waarom hele volkstammen (zoals Oldebroekers en Elburgers) Strijkert IJs als een soort van hemelse versnapering beschouwen. Zelf ben ik een groot fan van ijs in verschillende vormen en smaken, maar het alom geprezen ijs van Strijkert brengt mij minder vreugde dan het ijs bij de gemiddelde Italiaanse ijssalon. Toch heb ik hier menigmaal een ijsco gekocht, maar overtuigd ben ik nooit. Vooral de naturel smaak met een vleugje vanille is een rare ervaring. Het smaakt naar een vreemde melkachtige substantie. Dat is het geheim van Strijkert...melk. Als ik dat had gewild dan had ik wel een pak melk ingevroren en dat opgegeten. Ja toch niet dan! Menigmaal kwam bij mij dit liedje van one-hit-wonder Train in gedachten en mompelde ik zacht: 'and that Strijkert IJs is overrated...'

Sinds een aantal maanden woon ik in de mooiste stad van Nederland en daar komt een soortgelijk fenomeen voor: Broodje Mario. Hier schijnen ze de lekkerste broodjes te hebben met allerlei soorten beleg. Van vlees tot gezond tot vegetarisch. Onlangs heb ik mijn laatste 3 euro besteed aan een vegetarisch Broodje Mario, want ik was benieuwd naar de smaaksensatie. Daarnaast moest ik nog de hele binnenstad doorkruizen te voet en had mooi de tijd om al lopend dit buitenlandse geheim van de Domstad te proberen. Dus ik stiefel op zo'n Italiaan af en vraag, in mijn beste Nederlands, of ik alstublieft een broodje mag. De vegetarische graag. Na de gebruikelijke handeling van geld overhandigen en het in ontvangst nemen van het gekochte waar kon ik eindelijk beginnen met het verorberen van het Broodje Mario. Terwijl mijn tanden zich door het broodje, tomaat, soort van sla en kaas heen werkten, merkte ik dat de verwachte streling van de tong uitbleef. Het is gewoon een (Italiaans) broodje kaas met sla en tomaat!! OMG WTF! Ik voelde me verraden en had duidelijk een kat in de zak gekocht. Wederom dacht ik aan het liedje van Train en zong: 'and that a Broodje Mario is overrated...'

Confessions of a not so dangerous mind

Soms zijn er van die dingen waar je ontzettend van kan genieten of waar je erg blij van wordt. Dit is een uitspraak die Captain Obvious zondermeer gedaan zou kunnen hebben. Om het iets minder algemeen te maken voeg ik eraan toe dat het gaat om dingen waar je van denkt dat eigenlijk alléén jij er blij van kan worden en dat je vrienden het hoogstwaarschijnlijk curieus vinden dat je daarvan kan genieten.

Pas ben ik er proefondervindelijk achter gekomen dat mijn verwachtingen ten aanzien van de mensen om mij heen niet geheel ongegerond waren. Bij mij gaat het om een tweetal liedjes waar ik elke keer óf blij van wordt en ga dansen óf gewoon erg van kan genieten. Respectievelijk gaat het hier om I'm still standin' van Eton John en Private Dancer van Tina Turner. Wat! Wie!? Ik hoor je denken en de reactie van mijn vrienden was niet anders. Toch zou ik mij graag nader verklaren.

Ik heb helemaal niets met Elton John, maar dit nummer uit 1983 vind ik wel te gek. Goed tempo, lekkere melodie. Op deze plaatje kan ik de hele nacht wel dansen! Daarnaast is de tekst goed te gebruiken op dagen dat alles verkeerd gaat en alles tegen zit, want uiteindelijk kan je toch die middelvinger opsteken naar de wereld en relativerend concluderen: I'm still standing....yeah yeah yeah!
Luister en geniet stiekem: http://www.youtube.com/watch?v=6lK-0wfHutk

Dan Anna Mae Bullock a.k.a. Tina Turner. Al vijfentwintig jaar timmert ze, niet onverdienstelijk, aan de weg als soloartiest. Daarvoor was ze natuurlijk bekend van het duo Ike & Tina Turner, maar door problemen zoals huiselijk geweld is hier een punt achter gezet. Toch vind ik het ongeloofwaardig dat een, toch wel, militante despoot als Tina met benen waar Sven Kramer jaloers op is slachtoffer zou zijn van huiselijk geweld. Enfin, vele hits heeft ze gehad, maar zo goed als dit nummer, dat de doorbraak van haar solocarrière betekende, zijn ze niet meer geweest. Wederom een nummer uit de jaren '80 dat mijn hart raakt. 1984 was het jaar dat het album, met de gelijknamige hitsingle, Private Dancer uitkwam. Door verplichtingen elders was ik zelf niet in de mogelijkheid om op dat moment deze historische gebeurtenis bij te wonen, maar gelukkig is er nog radio. Vele malen heb ik het nummer kunnen horen en elke keer geniet ik er van. Het nummer is overigens geschreven door Dire Straits frontman Mark Knopfler. Maar wat ben ik blij dat die gast het nummer niet heeft uitgevoerd! Als die gast gaat zingen dan zakt mij de moed echt in de schoenen. Een saaie, zeurende stem met een overtuigingskracht van nul-komma-nul. Sommige gitaristen moeten gewoon niet zingen. Ik refereer graag naar eedere blogs over John 'mag-ik-alsjeblieft-slapen-want-ik-verveel-me-dood' Mayer. Mark Knopfler had het dus goed door bij dit nummer en liet het zingen over aan Tina Turner. Wat ik mooi vind aan dit nummer is eerst de rustige opbouw met de wat timide zang en dan die gigantische uithalen zoals alleen Tina dat kan. Kippenvel! Heerlijk! Chapeau!
Kijk, luister, huil, lach en bewonder: http://www.youtube.com/watch?v=zTG2X3M6V8A

From Zero to Hero

Long time no see.

Wegens drukte en sociale verplichtingen (ik word geleefd) heb ik mijn blog een beetje verwaarloosd. Hiervoor mijn excuses. Al een week lang had ik in de planning om te gaan bloggen, maar door een nieuwe aanwinst in the White Castle werd mij dit verhinderd. Want voor mijn verjaardag kreeg ik 'Guitar hero III; legends of rock' (een welgemeend dankwoord aan een ieder die heeft bijgedragen aan dit mooie cadeau). Wat een machtig mooi spel! Met veel plezier trap ik de game console aan en hang ik de gitaar om mijn nek. En dan: Shredden als een malle!! Gitaarspelen was nog nooit zo makkelijk te leren. Een must voor alle wannabe rockstars zoals ik.

Bekende en minder bekende hits zijn te spelen met dit spel. Van 'Paint it Black' (Rolling Stones) tot 'Raining Blood' (Slayer) of van 'When we were young' (the Killers) tot 'One' (Metallica). Heerlijk om voor 4 a 5 minuten in te beelden dat je onderdeel bent van één dezer bands en dat je een bijdrage levert aan het succesvol uitvoeren van deze nummers. Dit alles gaat natuurlijk gecombineerd met de coolste moves: dansjes, cockstands, headbangen, moshen enzovoort.

Tijdverspilling hoor ik de utilist denken, maar niets is minder waar. Dit spel is ontzettend goed voor je hand-oog coördinatie, want het lijkt bijna op echt gitaar spelen. Je hebt 1 toets om de 'snaren' aan te slaan en dan 5 toetsen die de verschillende tonen/akkoorden voorstellen. In een rap tempo schieten de 5 kleuren van de verschillende toetsen voorbij en op het goede moment moeten deze ingedrukt en aangeslagen worden. Onbegonnen werk in het begin, maar naar verloop van tijd ontwikkel je je als gitarist en 'own' je de songs alsof het niets is en win je de battles van Tom Morello en/of Slash.

Momenteel hebben Matthijs en ik alle songs op 'easy' ge-aced en ben ik begonnen met de eerste vormen van progressie op het 'medium' level. Dit is goed!

Iedereen die denkt dat ie beter is dan ik is bij deze uitgedaagd om een potje te guitar-heroën in the White Castle.

Pedal to the metal!

Djim and Matthijs go to the White Castle

Amper bijgekomen van 2 heftige weken in Spanje of de volgende uitdaging was daar. Zondag 31 augustus mailde ik naar Anti-kraak B.V. en maandag 1 september om 11.23 belden ze mij met de mededeling dat ze een woning voor ons hadden. Meteen langsgegaan om het te checken. Goedgekeurd door zowel Matthijs als ondergetekende dus we konden intrek nemen in Ondiep 117bis. Tot maart kunnen wij sowieso in deze vesting verblijven, daarna zal het volgens de planning van de gemeente Utrecht gesloopt worden. De dagen die volgden stonden in het teken van schoonmaken, verfen, overhuizen, inkopen doen en het interieur inrichten.
Ondertussen is er al een studieweek voorbij en is 'the White Castle' (oorsprong van de naam is te vinden op de nieuwe blog) al min of meer een vertrouwde stek. Omdat er zich nog al wat afspeelt in 'the White Castle', gelegen in de mooie wijk Ondiep, willen wij vriend en vijand graag op de hoogte houden. Hiervoor hebben wij een blog in het leven geroepen waar onze avonturen op schrift gesteld zullen worden. Veel plezier.

thewhitecastleutrecht.blogspot.com

To Pack or Not To Pack

Wat neem je mee en wat niet? Het dilemma van een reis maken, zij het vakantie, studie, stage of werk. Je verblijft ergens wat niet je huis is en je moet dus allemaal spullen meenemen. In mijn geval is het nu vakantie, 2 weken met 2 vrienden rondtrekken in Spanje in een Ford Mondeo.

Dus wat neem je dan mee en wat neem je niet mee. Dat laatste is in mijn geval nogal belangrijk, omdat ik er en handje van heb om bij het inpakken een tas in het midden van mijn kamer neer te zetten en deze vol te gooien met alles wat me wel 'handig' lijkt om mee te nemen. Naast de nodige dingen als Ipod annex FM transmitter, ultimate-frisbee, telefoon, zonnebril(len), boeken en kleren is bijvoorbeeld mijn Rubik's kubus al twee maal in en uit mijn tas geweest. Waarom? Geen mens die het weet. Mijn gedachtes gaan vaak zo: Wat als ik nou op mijn luie reet aan de Spaanse costa zit en ik heb zin om een Rubik's kubus op te lossen. Je zou er maar geen een bij je hebben en dan zit je daar maar een beetje. (Ik kan trouwens consistent de Rubik's kubus binnen de tijd van 'Can I play with madness' van Iron Maiden oplossen en dat is op de kop af 3 minuten en 33 seconden. Best een goede prestatie vind ik zelf.)

Boeken zijn ook zoiets. Welke boeken neem je mee? Momenteel ben ik een boek aan het lezen dus dat neem ik sowieso mee, maar welke andere neem je mee? Daar zit ik dan wel een poos over te wikken en wegen, want je zal maar een boek meenemen die je op vakantie niet wil lezen. Gewoon, omdat je opeens geen zin er in hebt. Dan baal je wederom, want die ruimte had je wel beter kunnen besteden.

Zo heb ik altijd mijn momenten bij het inpakken. Om deze reden stel ik het inpakken uit tot het laatste moment, zodat je er niet meer over kán nadenken. Als je dan later erachter komt dat je iets vergeten bent of dat je toch liever een ander boek had mee willen nemen dan kan je dat wijten aan het feit dat je te weinig tijd had. Dit voelt beter dan een lang overwogen beslissing die uiteindelijk verkeerd uitpakt.

Fijne vakantie!

ps: Mijn Rubik's kubus zit weer in de tas. (Nadat ik hem wederom binnen 3 minuut 33 had opgelost. Wohpang!)

Als ik ooit een tegeltje voor op de w.c. liet maken:

"Het kakken gaat altijd voor het zingen
Want anderszins zo deugt het niet:
Dat kakken! Ô dat nob'le kakken!
Dat is een kunst, die overtreft
De zoete kunst van suikerbakken."

-Salomon van Rusting (geschreven ± 1690)

Helter Skelter

hel·ter-skel·ter
-Adverb

1.	in headlong and disorderly haste: The children ran helter-skelter all over the house.

2.	in a haphazard manner; without regard for order: Clothes were scattered helter-skelter about the room.

–Adjective

3.	carelessly hurried; confused: They ran in a mad, helter-skelter fashion for the exits.

4.	disorderly; haphazard: Books and papers were scattered on the desk in a helter-skelter manner.

–Noun

5.	tumultuous disorder; confusion.

Vroeger kon ik het nooit zo waarderen, musicals. Van die acteurs die opeens in zingen uitbarsten gecombineerd met jolige dansjes waar ze vaak worden bijgestaan door de andere acteurs en er een collectieve dansact ontstaat die in het niet valt bij MJ's 'Thriller', maar waar de Backstreet Boys nog een puntje aan kunnen zuigen. Ik kreeg er het heen-en-weer van en raakte een beetje in de war van deze georganiseerde spontaniteit. Mijn afkeer, om niet te zeggen haat, kwam waarschijnlijk doordat in de musicals die ik gezien had, de hoofdrol werd vertolkt door: óf een irritant weesje met rood haar óf door een door de alpen huppelende Oostenrijkse babysitter. Ik trok het slecht.

Sinds een korte tijd zijn musicals een van mijn favoriete culturele/kunstzinnige uitingen. Nadat ik West Side Story heb gezien in een theater (weliswaar opgevoerd door student-acteurs) begon ik het al een stuk meer te waarderen. De energie die de liedjes aan het geheel geven is magisch en toverde bij mij menigmaal een glimlach op mijn norse kritische gezicht. Nog steeds durfde ik er niet echt voor uit te komen, maar een zaadje had vruchtbare grond gevonden en zou snel ontkiemen en uitgroeien tot een ware plant.
Een paar maanden later stiefelde ik naar een bioscoop om de nieuwste film (lees: musical) van de regisseur Tim Burton te bekijken met Johnny Depp in de hoofdrol. Ik heb het natuurlijk over Sweeney Todd, the demon barber of Fleet street(2007). De film op zich was goed te doen, maar weinig verrassend. Wederom was ik gefascineerd door de liedjes, want die vond ik best leuk......eigenlijk vond ik dat machtig mooi en waren het de liedjes die de film de moeite waard maakten.

Dan nu mijn coming out: Ik vind musicals leuk! Vooral nadat ik een film/musical had bekeken waarin liedjes van the Beatles centraal staan. Ik hoor je denken: I am Sam had dat toch ook. Dat klopt, maar daar waren de liedjes louter als soundtrack bedoeld. In Across the Universe(2007), want daar heb ik het over, worden de liedjes door de acteurs zelf gezongen en dit doen zij niet onverdienstelijk. Vaak beter gezongen dan the Beatles zelf deden. Niet dat dat veel zegt, maar toch een flinke pluspunt voor deze film.
De hele film is gebaseerd op de liedjes van de vier Britse helden uit Liverpool. Zo hebben veel personages namen die in hun liedjes voorkomen (Prudence, Lucy, Sadie, Molly). De hoofdpersoon Jude (gespeeld door Jim Sturgess die nu in de film 21(2008) afreist naar Las Vegas om te blackjacken met Kevin Spacey) is een van de schattigste Britse acteurs momenteel op het witte doek rondloopt. Hij vertrekt van Engeland naar de VS, blijft daar hangen, wordt verliefd, krijgt moeilijkheden, geeft er de brui aan, maar uiteindelijk komt alles goed. Succes gegarandeerd met een concept als dit, maar niet in Nederland hoor, want hier is de film volgens mij niet eens in de bioscoop geweest. Zonde, want de film is echt enorm leuk. Ik heb van het begin tot het eind genoten. Het verhaal is zo opgebouwd dat de lijntjes in je asscociatieweb continu worden aangespannen, want veel van wat er fysiek gebeurt komt voor in één van de vele liedjes die the Beatles hebben gemaakt. Daarnaast maken de liedjes, gezongen door de acteurs, de film helemaal af. Nog nooit was 'All my loving' zo liefdevol gezongen en nog nooit was 'Let it be' zo tragisch dat het door je donder gaat (ik moest een traantje wegpinken).

Samengevat is het een film die je meeneemt in een soms vrolijk, soms droevig, soms melangolisch, maar vooral een energieke trip die John Lennon meteen van de LSD zou hebben afgeholpen.

Dus voor alle musicalliefhebbers, Beatlefans en de rest van de melkweg: ga deze film kijken!

I heart/plompenblare Fryslân

Sinds twee weken werk ik als chauffeur bij NE-distriservice. Dit is een distributiecentrum voor raamdecoratie. Elke dag vertrek ik rond 06:30 uur in een witte Mercedes Sprinter (een bestelbusje met laadbak), doe mijn route langs allerlei raamdecoratiewinkels en bouwmarkten om tenslotte rond 18:30 uur weer in Nunspeet terug te keren. Flinke werkdagen dus waar ik in het begin ook flink aan moest wennen.

Vrijdag was het mijn taak om route 83 te rijden. Beginnende in de Noordoost polder voert deze route mij via Vollenhove en Marknesse naar Joure in Friesland. Vanaf hier moest ik door heel Friesland heen naar allerlei adressen toe. Naast de bekende steden als Snits, Franeker en Harlingen kwam ik ook door dorpen als Arum, Rien, Zurich, Makkum en Workum. Sommige van deze plaatsen tellen weliswaar maar vijf straten, maar dat maakt het niet minder mooi.

Een tocht naar Friesland is een hele gebeurtenis op zich. Het eerste obstakel is het aanbod van radiostations die je in de auto kan ontvangen. Hoe verder je omhoog gaat hoe minder keuze je hebt. Vanaf de Noordoost polder is het eigenlijk alleen mogelijk om radio Veronica fatsoenlijk te beluisteren. Dus gebukt onder slechte grappen en ondersteunt door de beste hits uit de jaren '80 en '90 reed ik Friesland binnen. En wat een genot is het. De eerste blikken over het wijdse landschap deden mijn goed. De zon die af en toe door 'the simpsons' achtige wolken heen scheen. Geen hond op de weg. Heerlijk hoe ik kilometers lang over dijkjes, smalle landweggetjes en klinkerstraten kon rijden zonder iemand tegen te komen. Als Veluwse jongen is de landelijkheid mij natuurlijk niet onbekend, maar het mooie in Friesland is dat er altijd wel water in de buurt is. Als Giethoorn het Venetië van Nederland is dan is Friesland het Finland van Nederland. Hoeveel bruggen ik wel niet over ben geweest; ik kan er wel een oorlogsfilm over maken. Prachtig dus.

De dorpjes zijn ook goed te doen. Je waant je elke keer weer in een vreemd land. Ik begrijp wel waarom de Friese gemeenschap apart wil zijn. Het is gewoon een ander land. De straten en pleinen lijken op niets wat je in de rest van de lage landen vindt en de huizenbouw wijkt erg af. Schattige arbeidershuisjes waarin hobbits zich prima hadden thuis gevoeld. De straatnamen zijn ook nogal eens verwarrend, omdat je meestal niet in een oogopslag de namen kan onthouden. Want van Dorpsstraat of Marktplein hebben ze daar nog nooit gehoord. Wel werd hier voor mij bevestigd dat Fries veel gemeen heeft met Skandinavische talen. Al die straatnamen deden mij aan Noorwegen of Zweden denken. De combinaties van letters en dat sommige woorden gewoon hetzelfde zijn. (het woord ‘weg’ is ‘wei’ in het Fries en ‘vey’ in het Noors (de letter ‘V’ spreekt men uit als een Nederlandse ‘W’.))

Dan de mensen. Ik denk dat ik wel kan zeggen dat in de rest van Nederland de consensus bestaat dat Friezen niet de meest makkelijke, easy going en sociale mensen zijn. Ze zijn koppig, eigenwijs en stug. Mijn ervaring heeft het tegendeel bewezen. Ik als vreemdeling in het land van de grote Friezen werd hier goed opgevangen en met liefde behandeld. Elke Fries met wie ik praatte had ik, in een vrij kort tijdsbestek, een goed onderhoud. Ze zijn vriendelijk, behulpzaam en best wel sociaal. Mijn dag kon dus al niet meer stuk want ik had mooi weer, mooie landschappen en ook nog aardige mensen. Hoe kan het dat er nooit meer uit Friesland is gekomen dan Fryske dûmkes, Sytze en Hylke Klinkhamer, Foppe de Haan en Afonso Alves?

Maar waar ik eigenlijk de hele dag al bang voor was gebeurde bijna aan het einde van mijn rit in Workum. Ik moest in een woonwijk zijn bij een gewoon woonhuis (hoe kan het ook anders), maar de beste mensen waren er niet. Gelukkig was de buurvrouw net buiten in de tuin aan het werk en maakte mij duidelijk dat zij het pakketje wel wilde aannemen. Toen ik mijn raam opendraaide kwam er een stortvloed van Friese woorden mijn auto binnen. Ik verstond er werkelijk geen hout van. Herhaaldelijk zei ik: ‘Wat zegt u?’, ‘Sorry’, ‘Wat?’, ‘Ik versta het niet!’. Typisch geval van: Tsja, ik zie je praten, maar... Uiteindelijk is het allemaal gelukt en heeft zij netjes haar handtekening gezet en het pakketje aangenomen. Toen ik weg wilde gaan zei zij: ‘Best wel lastig heh, Fries verstaan, maarja ik praat het de hele dag.’ What the heck! (Als ik Lizzie McGuire was dan kwam er in mijn gedachten een tekenfilm versie van mij die dan ging schelden, vloeken en tieren.) Waarom praat ze dan niet meteen Nederlands. Beetje hetzelfde idee als je in Frankrijk Engels gaat praten. Uiteraard ergerde ik mij kapot en stond al klaar om de vrouw verbaal (Nederlandstalig) te molesteren. Gelukkig voor haar had ik net een prachtige dag achter de rug en wilde ik mijn visie op het mooie Friesland niet door de vrouw laten verpesten. Ik hield me in en zei: ‘Jaja, oant sjens!’ en reed terug naar Nederland.

De overbodigheid voorbij

Soms worden er nogal eens overbodige zinnen uitgesproken. In een gesprek vallen er wel eens stiltes en sommige mensen vinden dat dan nodig om deze op te vullen met ´iets´, onafhankelijk van het feit of deze bijdrage van toegevoegde waarde is of niet. Of van die overbodigheden die een verder verloop van het gesprek onmogelijk maken. Hiermee bedoel ik trouwens niet de uitspraken die nergens op slaan zoals 'wou ik net zeggen' nadat je iets verteld waarvan het erg onwaarschijnlijk is dat de toehoorder dat wilde zeggen omdat deze de vertelde historie helemaal niet heeft meegemaakt. Of de reactie 'lachen joh'/'mooi joh' nadat je iets hebt verteld dat allerminst op de lachspieren werkt of enige intentie had om grappig te zijn.

De uitspraken die ik bedoel lijken onzinnig, maar niets is minder waar. Ze zijn juist helemaal niet onzinnig. Er valt zelfs helemaal niets op af te dingen, behalve dan dat ze totaal overbodig zijn. Het zijn vaststellende zinsnedes die iedereen kent en waar sommige mensen een onuitputtelijk arsenaal van lijken te hebben. Algemeenheden zou je het ook kunnen noemen.

Een van deze zinnen wordt vaak gebruikt om maar niet naar iemand te hoeven luisteren die klaarblijkelijk ergens mee zit. Deze vertelt bijvoorbeeld iets waarmee hij in zijn maag zit en dan heb je van die mensen die dan zeggen: 'ah joh, morgen is er weer een dag'. Tuurlijk is er morgen een dag! Waarom zou je veronderstellen dat iemand niet weet dat er morgen weer een dag is? Met deze poging om aan te zetten tot relativering -althans dat lijkt me de bedoeling- help je toch niemand. Diegene zal niet opeens denken: 'Verrek ja. Je hebt gelijk, morgen is er weer een dag. Dat ik daar niet eerder aan gedacht had zeg. Nu voel ik me een stuk beter.' Je reinste onzin.

Het tweede en tevens laatste voorbeeld dat ik wil geven is wederom een poging tot relativering dat alleen maar frustrerend werkt. Eerst vertel je bijvoorbeeld iets leuks omtrent een gebeurtenis zoals je vakantie naar, bijvoorbeeld, de Spaanse kust. Je hebt een geweldig hotel met alles erop en eraan: mooie kamer, heerlijk bed, ruime badkamer met twee spiegels zodat je het droste-effect nog eens maximaal kan uitproberen en een gevulde mini-bar. Helaas was het slechts 20˚C en was het de regen die eigenlijk jouw vakantie heeft verpest. Het laatste dat je dan uit de mond van de toehoorder wilt horen is: 'ja, maar je kan ook niet alles hebben.' Nou en! Mijn vakantie is verpest door het Nederlands-achtige weer dat ik juist wilde ontsnappen voor twee weken. En alsof ik niet wist dat je 'niet alles kan hebben.' Zie ik eruit als een debiel? (retorische vraag) Wederom zo'n antwoord waardoor het hele gesprek doodbloed en je eigenlijk niet meer verder wil gaan, omdat de toehoorder in zijn ogenschijnlijke alwetendheid je op je plek heeft gewezen. Immers was jij zo dom om te denken dat je 'alles kon hebben.' Want wie verwacht er nou zon tijdens zijn verblijf aan de Spaanse kust?

Er zijn nog vele andere uitspraken te vinden, maar die kunt u, de lezer, zelf bedenken. Suggesties en voorbeelden kunnen gepost worden bij 'comments', want het is tijd dat deze overbodigheid de wereld uit geholpen wordt. Hier heeft niemand iets aan.

¿Hablas Español?

Podcast is the new radio. Het medium podcast blijft aan populariteit winnen. Kijk in de iTunes store en je kan weet-ik-niet-hoeveel podcasts downloaden. Daarnaast zijn er ook sites als podcastalley.com waar je de overkill aan podcasts kan ondergaan.

In deze brei van zin en onzin heb ik toch een mooie vondst gedaan. Deze podcast, die ondertussen al meer dan zestig afleveringen telt, heet Coffee Break Spanish. De naam geeft al aan wat het is: Spaans voor je in je koffiepause of zoals ze zelf zeggen in hun openingstune: 'Coffee Break Spanish brings you Spanish with your latte.' In afleveringen van vijftien à twintig minuten kan je onder het genot van je koffie Spaans leren of lekker op je iPod als je in de trein/bus/auto zit. Wie wil dat nou niet! Nou, ik wel in ieder geval en nu ik elf afleveringen heb gehad moet ik zeggen dat het een erg plezierige ervaring is. Muy bien!

De podcast wordt verzorgd door twee Schotse personen, wat het Spaans leren natuurlijk nog leuker maakt, omdat je tussendoor kan genieten van hun prachtige accent als ze Engels praten. Via de site van Coffee Break Spanish kan je ook allerlei bonusmateriaal, tegen een kleine vergoeding, downloaden zodat je nog beter het Spaans onder de knie krijgt. Comprender?

Dus voor iedereen die het leuk vindt om Spaans te leren, maar geen zin heeft om de boeken in te duiken is dit de ideale manier. Natuurlijk ook voor mensen, zoals ondergetekende, die boeken niet schuwen, maar het gewoon handig vinden om tijdens andere bezigheden of loze momenten Spaans te leren.

Surf naar coffeebreakspanish.com en leer sneller Spaans dan je paella kan zeggen. Paella.

Hasta Luego!

Don't you eyeball me!

Tijdens een rondslentering in de plaatselijke boekhandel stuitte ik op een curieus boek. Terwijl ik mijn blik rustig over de verschillende kaften liet gaan bleef mijn blik op de pulptafel hangen bij een paar indringende ogen die mij vanaf die bewuste tafel aanstaarden. Gevangen door deze penetrerende partij ogen sloop ik naderbij en zag dat ze verpakt zaten in een grote apenkop. Toen ik de titel van het boek zag kon ik mijn waarneming specificeren en vaststellen dat het om de gorilla Bokito ging. Bokito, het complete verhaal geschreven door de Rotterdamse journalist Aad Wagenaar.

De toevoeging van de geografische herkomst van de journalist is niet zonder reden, want wie gaat er anders een boek schrijven over Bokito. Het is namelijk een typisch Rotterdamse naam. Beeld je namelijk maar even in dat een willekeurige Rotterdammer deze naam uitspreekt.....vooral die 'O'-klank aan het einde lang aanhouden..BokitOO...dat geeft het toch een extra lading mee, jatoch niettan! Zo ben ik er ook van overtuigd dat bepaalde dingen wel bedacht moeten zijn door een Rotterdammer. Als eerste dus de naam BokitO en meteen voel ik bij u de volgende, niet geheel onlogische, naam in gedachten schieten, inderdaad: de zangert BonO. Onder de consumptiemiddellen vinden we de verfrissende Fanta PomelO en het snoepgoed RolO. Bij de spellen, zij het in een gezelschap of solO, StrategO en voor de altO's onder ons DiabolO.

In het zuiden van Europa zijn alle woorden die eindigen op een 'O' doorgaans mannelijk. Laten Rotterdammers nou ook eens van het nogal masculine soort zijn: stoer, grof, harstochtig en wreed. Vandaar dat ze ook zo'n voorkeur hebben voor deze meditereaanse klank.

Terug naar de gorilla BokitO. Volgens quasi-onderzoeker Aad Wagenaar waren er veel vrouwen die zich aangetrokken voelden tot deze aap. Onze Aad heeft serieus onderzoek gedaan naar de affectie van vrouwen voor de gorilla in kwestie en er is dus een vreemd soort wisselwerking gaande tussen deze twee. Hoewel Yvonne de Horde vaak is verweten dat ze Bokito gewoon zat te pesten en het dus haar eigen schuld is dat ze zo is toegetakeld en wel honderd (ja 100!) keer is gebeten door Bokito. Dit is volgends het boek niet waar, want zegt zij: 'Ik had gewoon belangstelling voor de lieve aap en zijn ogen'. (vrij geparafraseerd door ondergetekende). En daarom zocht zij dus met enige regelmaat (oog)contact. Maar Bokito, tevens leider van de apengemeenschap in dierentuin blijdorp, dacht dat onze Yvonne ruzie met hem zocht, want als er zo'n aap buiten je gebied continu je authoriteit ondermijnt door je te 'eyeballen' (Engelse straattaal voor aankijken) wordt je dat op een gegeven moment wel zat en dan knapt er iets bij zo'n machoman/gorilla/aap.

In het nieuws is er erg veel aandacht aan besteed en in bepaalde mate is Bokito natuurlijk wel gehyped. Net als je denkt dat de golf van idiote mediageile malloten eruit heeft gehaald wat erin zat staat Aad Wagenaar op en denkt...ik ga een boek schrijven, want zegt hij: 'Er is in die hele hype te weinig aandacht geweest voor het slachtoffer en hoe erg zij wel niet is toegetakeld en ik wil een goed compleet verhaal weergeven'. (wederom vrij vrij geparafraseerd) Tuurlijk! Gelukkig zijn de meevoelende filantropische altruïstisten de wereld nog niet uit en is winstbejag hen even vreemd als voetbal is voor vrouwen.

Uiteraard zal de opbrengst van het boek de emotionele en fysieke schade van Yvonne enigszins dekken, maar ergens is het toch te ironisch voor woorden. Elke keer als ik het verhaal hoorde kostte het mij erg veel moeite om medelijden op te brengen voor deze vrouw. Eindelijk weer een score voor de diergemeenschap. 'Wohpang! 'Dat zal ze leren ons in een veel te klein gevang te stoppen' moet de gedachte van Bokito zijn geweest.

Zo langzaamaan vecht de diergemeenschap terug tegen de martelingen en moorden van de mens jegens hen, maar ondanks deze kleine aanval blijft de score rusten op:

DIER - 258 : 9815462738698709887746252457859098874676363091177640901690409291827365463823095657484949475657484949349477575685949474657686958464647588976968564675897083875524 - MENS

Fall out Billy

Soms is het goed om een carrièreswitch te maken, want om altijd hetzelfde werk te doen is ook zoiets. Zo zijn er in de Hollywood werksfeer een aantal acteurs die van video naar audio overstappen. Het bekendste voorbeeld is natuurlijk de frontman Jared Leto (bekend van: Requiem for a dream, Lord of war en Chapter 27) van 30 seconds to mars. Deze band, waar toch met enige zekerheid het etiket 'emo' op is te plakken, doet het erg goed en kan gerekend worden tot een van de populairste bands van het moment. 

In mijn onderzoek naar acteurs die ook muzikaal iets schijnen te kunnen kwam ik een erg leuke band tegen. Al speurend in 's werelds collectieve geheugen vond ik een muzikanten duo dat ik vol enthousiasme ben gaan beluisteren. Het blijkt namelijk dat Kevin Bacon (bekend van onder andere: Mystic river en The air I breathe) onderdeel is van een muzikale formatie. Samen met zijn broer vormen ze The Bacon Brothers. Een mix van akoestische country-folk-rock'n'roll-crossover muziek is wat deze broers ten gehore brengen. Hieronder even een audiovisuele versnapering:

Er zit een dalende lijn in deze blog, want van alom bekend kom ik, via minder bekend, bij vrijwel onbekend. Hier heb ik het over de emo-punk-pop sensatie die door het leven gaat onder de naam Fall out Boy. Deze band heeft, onder leiding van de dikkere broer van Giel Beelen, het vrij ver geschopt en is qua populariteit op dezelfde hoogte als 30 seconds to mars te plaatsen.

Hoewel er in de media geen woord over gerept wordt vind ik het toch verrassend dat de rol van bassist wordt vervuld door niemand minder dan Billy Zane (meest links op de foto). Deze kennen we natuurlijk allemaal van zijn rol als Caledon 'Cal' Hockley in Titanic. Inderdaad de rijke verloofde van Rose (Kate Winslet). 

Maar misschien ben je hem al eerder tegengekomen in, de persiflage op Silence of the lambs, Silence of the hams als de detective Joe Dee Foster (let op de woordgrap). Of nog eerder met zijn bijrol in de geniale tv-serie Twin Peaks.

Hoe dan ook, ik vind het hoogst curieus dat niemand hem er ooit naar gevraagd heeft, want in geen enkel interview met Fall out Boy of Billy Zane wordt deze link gelegd. Misschien wil Billy het zelf wel niet, maar hij zou er toch zijn voordeel mee kunnen doen. Daarnaast is het wel lovenswaardig te noemen dat hij niet op de voorgrond treedt, maar de meest ondankbare positie kiest, namelijk die van de bassist. 

Jared Leto is de onmiskenbare frontman/zanger/gitarist en vestigt duidelijk de aandacht op zichzelf. Kevin Bacon gebruikt zijn naam om zijn bekendheid in de muziekwereld te stimuleren. Billy Zane doet eigenlijk niets, maar bewijst hiermee een muzikant pur sang te zijn. Het draait om de kunst van de muziek en niet om populariteit en als de band dan toch omarmd wordt door het grote publiek dan is onverschilligheid geboden. Rock 'n' Roll baby!

Coño Squarepants

John Mayer part Deux

Nooit gedacht dat ik op 2e paasdag zou beginnen aan een blog over John Mayer, maar sommige wegen zijn ondoorgrondelijk. Eerder wijdde ik uit over de vermoeiende en tergend saaie muziek en meer specifiek de zang van deze 30-jarige Amerikaan. Misschien heb ik toen iets te snel mijn conclusies getrokken aangaande deze zanger. Doordat ik zijn muziek/zang (het is toch vooral zijn zang hoor) als uitgangspunt heb genomen is het beeld van hem niet helemaal eerlijk en tevens niet wetenschappelijk te staven. Hoewel muziek/zang toch zijn stokpaardje is en de meeste mensen hem daar van kennen geef ik toe dat ik iets te voorbarig was, want uitgaande van zijn muziek/zang is Mayer gewoon een saaie, suffe, stoffige, slaapverwekkende gast. Maar het tegendeel blijkt mij vandaag te zijn bewezen.

Via mijn broeder (van dezelfde moeder) kwam ik op de eenmalige TV-show van Mayer. Een show van 20 minuten waarin hij de gek aansteekt met fans, groupies en de rapper Trick Daddy. Hoewel zijn fans niet echt vertrouwen hebben in Mayer als host van zijn eigen show doet hij het toch niet onaardig. Ik moet toegeven dat ik zelfs een aantal keer hardop heb gelachen.

Zo gaat hij vermomd in een berenpak en gewapend met een megafoon zich mengen onder zijn fans die op een parkeerplek wachten tot ze bij het concert naar binnen mogen. Vervolgens heeft hij een contest gehouden waaruit 4 vrouwelijke fans zijn geselecteerd om met hem een meeting te hebben. Hierin neemt hij zijn fans niet al te serieus en dit in combinatie met de goedgelovigheid van zijn fans is dit toch zeker lachwekkend te noemen. Als laatste grote onderdeel gaat hij rapper Trick Daddy proberen in te wijden in de Country muziek. Deze rapper van, waarschijnlijk, Afrikaanse origine lijkt samen met Mayer toch enigszins zijn draai te kunnen vinden in dit muziekgenre dat vooral door de blanke, werkende, southern (niet zuid) Amerikaan wordt gewaardeerd en uitgevoerd.

Omdat ik niet te veel spoilers wil vermelden, maar jullie zelf dit leuke vermaak wil laten ondervinden staan hieronder de filmpjes(Deel I en Deel II). Neem even de tijd, ga ervoor zitten en oordeel zelf over Mayers kwaliteiten als TV-host.

Klik hier voor Deel I en hier voor Deel II

Tenslotte wil ik even toevoegen dat de heer Mayer mij sterk doet denken aan Adam Brody. De meesten zullen hem kennen van de film 'Mr. & Mrs. Smith' als Benjamin Danz, maar meer waarschijnlijk van de bekende TV-hit 'The O.C.', waar hij de hilarische Seth Cohen speelt.  Mede O.C.-fans zullen beamen dat Adam Brody de grappigste slissende acteur is en zullen ook begrijpen dat als deze vergelijking op gaat, John Mayer toch wel een aardig geinige gast is. Hij voert practical jokes uit alsof het om tandenpoetsen gaat, bezigt woordgrappen alsof hij een broodje pindakaas smeert, schuwt sarcasme niet en is zeker niet vies van een potje zelfspot. 

Een man naar mijn hart. Sterker nog, hij lijkt ook wel een beetje op mij. Zijn gevoel voor humor is volop aanwezig, maar ja, hij kan gewoon niet zingen. 

(Heb je ons trouwens ooit samen gezien?)

Borsjtsjsschraper

Nee, dit gaat niet over Russische culinaire hoogstandjes, maar over taal en wel de Nederlandse taal. Normaliter houd ik mij veelal bezig met de zinnigheden van het Nederlands, maar nu wil ik het even hebben over de onzinnigheden. Nouja onzinnigheden, in ieder geval die dingen die geen direct doel dienen dan vermaak. Een aantal jaar geleden wees een vriend mij op een boek waarin is geprobeerd veel van deze onzinnigheden samen te voegen tot een 'geheel'. Hier heb ik het over Opperlans! 'Taal- & letterkunde' van Battus (pseudoniem van Hugo Brandt Corstius). Nu zullen sommigen bij het horen van de woorden 'taal' 'Nederlands' en 'boek' al afhaken, maar ik wil toch vragen om de de spanningsboog te spannen, omdat het hier om een heel bijzonder buitengewoon boek gaat.

Zoals ik al zei gaat het over taal, maar dan vooral over alle dingen die je nergens voor nodig hebt en nooit zult gebruiken, maar waarmee je op partijen en feesten nog wel eens leuk voor de dag kan komen. Hieronder zal ik een aantal van die dingen benoemen en uiteraard illustreren. Dit laatste kan soms lastig zijn, omdat het 676 bladzijden tellende boek geen inhoudsopgave of paginanummers heeft. (Inmiddels is er een uitgave mét inhoudsopgave verschenen, maar dat maakt het toch minder leuk en weerhoudt je ervan om er uren willekeurig in te bladeren. Wat natuurlijk het leukste is!) Ik heb de moeite genomen om even wat leuke dingen op te zoeken en een leuk roze papiertje tussen de bladzijden te doen zodat ik ze nu weer kan terug vinden.

Laten we beginnen met een verschijnsel dat voor veel mensen wel bekend is: het 'palindroom', woorden waarbij van links naar rechts en van rechts naar links hetzelfde woord te lezen is. Allom bekende voorbeelden hierbij zijn: lul, lepel, negen, levensnevel en met als klap op de vuurpijl: parterretrap. Dit waren wat voorbeelden die ik zo uit mijn hoofd nog wist, want zoals te verwachten was kon ik die bladzijde niet meer terugvinden. Gelukkig heeft Battus nog wel een andere leukigheid op dit gebied, namelijk de palindroom-zinnen zoals: 

Koop ik 'n ei, dan nadien kip ook 

of:

Reik 'n po maar door 'n rood raam, op 'n kier. 

Hierbij verwijs ik ook graag door naar de clip van Weird al Yankovic die onze geliefde Bob Dylan covert/parodieërt: http://youtube.com/watch?v=HZebiaZ9Ezk 

Hier laat hij een knap staaltje palindromiseren zien.

Een ander onderdeel dat we vinden onder het kopje 'Onthoofding'. Het gaat hier om de kunst om een zin te maken waar je van elk woord de eerste letter afhaalt, zodat er een andere zin ontstaat:

Gastronoom fluistert een klacht: nooit bleven Westlandse tomaatjes mals bengelen

Astronoom luistert en lacht: ooit leven Estlandse omaatjes als engelen

of:

Buren slachten nooit zelf koude dieren; géén slacht zelf leeuwen!

Uren lachtenn ooit elf oude Ieren; één lacht elf eeuwen!

Een andere bladzijde is gewijd aan 'Dubbelzinnen'. Zinnen die door verschuiving een andere betekenis krijgen. Naast het ietwat flauwe Jongleren moet je jong leren, moetje! staan er toch nog een paar mooie vondsten in.

Voor de politicologen:

De première is thans. Wie geld onder op het kabinet vindt kan beter.

De premier eist: Hans Wiegel, donder op, het kabinet vindt Kan beter.

Voor de topografielen:

'Help man', zei stomme Neel, 'de bisschop, nee: de bode, graven naar de nonnen.'

Helpman, Zeist, Ommen, Eelde, Bisschop, Neede, Bodegraven, Naarden, Onnen.

Dan is er nog Alfred Butts. Hij krijgt ook een plekje in dit mooie boek, want wie kent hem niet en wie is er niet bekend met zijn uitvinding uit 1931. Men neme een bord met 225 vakjes en 100 steentjes waarvan elke speler er 7 krijgt. Uiteraard heb ik het hier over het bordspel 'Scrabble'. Wat een prachtig spel is het toch. Naast een leuk informatief verhaaltje legt Battus ook even uit dat het spel voor Nederlanders het leukst is, omdat Nederlands een zogenaamde lijmtaal is. Dit houdt in dat elke mogelijke woordcombinatie in principe mogelijk en valide is. De kans op de 50-punten bonus die men krijgt als je met al je 7 stenen in één keer aan kan leggen is in Nederland ook beduidend groter dan elders. (Voor de Fransen is het volgens hem het minst leuk om te spelen, omdat het Frans de woordencombinaties mist)

Kortom een prachtig boek, waaruit ik nog honderden voorbeelden zou kunnen aanhalen, zo heb ik bijvoorbeeld de verschillende soorten alliteraties nog niet gehad of de verhaaltjes die alleen woorden bevatten met dezelfde klinker (bijv. Jan zag klaas staan...) of wist je dat als je alle letters van het alfabet nummert vanaf 100 (a=100, b=101, c=102 enz.) de naam Hitler op 666 uitkomt en je dus wetenschappelijk kan aantonen dat hij het ultieme kwaad is. Maar het leukste blijft toch om zelf het boek ter hand te nemen en er onbestemd in te bladeren. Heerlijk!

Wist je trouwens dat niet het woord 'angstschreeuw' (8) de meest opeenvolgende medeklinkers bevat, maar dat dat 'borsjtsjsschraper' (11) is?

Young Urban Professional

Met enige regelmaat stap ik in de stoptrein van Utrecht naar Zwolle en probeer daar een plekje bij het raam te veroveren. Meestal ben ik aan het lezen of studeren, tenzij ik natuurlijk een leuke bekende tegenkom. Dit was afgelopen dinsdag niet het geval, dus ik verdiepte mij in mijn (secundaire) literatuur. Ik had plaats genomen in de wat kleine (± 6 x 4 zitplaatsen) benedenverdieping van de dubbeldekkertrein die al jaren het vervoer van Utrecht naar Zwolle (en vice versa) voor zijn rekening neemt.

Schuin tegenover mij nam een man van tegen de dertig plaats. Goed verzorgde man met bijbehorend pak. Al vrij snel pakt hij zijn telefooneer-unit uit zijn handige opbergtasje dat aan de riem is bevestigd die de pantalon op zijn plek houdt. Na het indrukken van enkele knopjes beweegt hij de 'unit' naar zijn oor toe. Hij heeft een vrouw aan de lijn die hij al een tijdje niet heeft gesproken, kan ik opmerken uit de eerste woordenwisselingen.

Persoonlijk ben ik niet zo'n fan van bellen in de trein, maar je moet wel eens wat afspreken en daaraan maak ik mijzelf ook wel eens schuldig aan, dus geen probleem. Na het gebruikelijke openingspraatje vraagt die kerel: 'Hee, maarruh hoe is het met jou dan?' Een innerlijke verzuchting van mijn zijde was het logische gevolg, want ik kan niet lezen als iemand keihard zit te bellen. Het was, zoals ik al zei, een vrij kleine coupé dus iedereen kon lekker meegenieten van het gesprek. Een aantal keer dacht/hoopte ik dat het gesprek afgerond ging worden. Maar nee hoor! Meneer moet ook nog even zijn eigen verhaal kwijt. Niet te geloven. Wat kan mij het schelen dat die vriendin van je een nieuwe liefde heeft gevonden! En dat je vrouw opnieuw gaat bevallen van, mag ik hopen, een kind! Ben dan wel geen Jochem van Gelder, maar ik weet zeker dat ook hij zich kapot zou ergeren aan deze verhalen over het wel en wee van kinderen.
Even ter indicatie van de martelgang: van Utrecht tot aan Amersfoort heeft deze man zitten bellen, dat is dus een dikke drieëntwintig minuten. En dan duren drieëntwintig minuten wel heel erg lang. Inderdaad, zelfs Lord of the Rings voelt minder lang.

Overigens was de man echt het stereotype yup (Young Urban Professional). Netjes, goed gekleed, grote persoonlijke ruimte (ruim zitten, meer plek innemen dan nodig is en zó hard en ongegeneerd telefoneren dat hij zich continu in jouw persoonlijke ruimte bevindt) en een taalgebruik dat getuigt van mogelijke intelligentie, maar die gepaard gaat met standaard zegswijzen als: 'Ja, je moet snel eens langskomen' en de nodige 'leuke', 'vlotte' Engelse woorden tussendoor.

Ondanks alle yuppie eigenschappen die deze man behelzen zijn er twee dingen die hem tot een andere categorie doen toebehoren namelijk: hij heeft partner en kinderen, de echte yup heeft geen tijd voor vrouw of gezin, want hij is bezig met carrière maken en zo veel mogelijk geld verdienen. Maar hierdoor liet ik me nog niet van de kaart brengen, want ook yuppen hebben soms behoefte aan de warmte en veiligheid van een gezinnetje. Dus ik vond dat ik hem nog steeds wel yup kon blijven noemen, totdat het moment daar was dat hij de trein ging verlaten en uitstapte op station Amersfoort-Vathorst. Voor tien seconden hield ik mijzelf voor dat hij dan wel een ysp (Young Suburban Professional) moest zijn, maar ja, yup bekt toch lekkerder.

Geef mijn maar Amsterdam.

Al sinds een aantal jaar heb ik een bijbaantje bij de thuiszorg en dat bevalt me uitstekend. Een rode draad van leuke dingen ben ik vandaag op het spoor gekomen. Het zijn namelijk Amsterdamse oudere vrouwen. Dit klinkt misschien een beetje raar, maar tot nu toe zorgde het voor een prettige werkomgeving en de nodige arbeidsvitamine.

Bij een van deze vrouwen werkte ik afgelopen zomer. Nouja werken, van werken kwam niet echt veel, omdat ze continu zei dat het toch geen mannenwerk was en dat ik maar beter even in de kamer kon komen zitten om een kopje cappuccino (klinkt als: cappesjino) te drinken. Het Amsterdamse accent is zeer vermakelijk als de vrouw een beetje snel praat. Anders kan het nog wel eens als erg zeikerig overkomen, maar in dit geval is het alleen maar mooi en klinkt alles een stuk geiniger dan als iemand zonder accent het zegt. Zo beoordelen de Amsterdammers alles met termen die een normaal mens voor etenswaren zou gebruiken. Bijvoorbeeld: ik pak een emmer om de ramen te gaan lappen en dan zegt zij: 'zoo, lekker emmertje heh, die gebruik ik ook altijd'. (Bij alle citaten moet u trouwens een plat Amsterdams accent in gedachten nemen).

Vorige week was ik bij een andere Amsterdamse mevrouw aan het werk. Hier had ik nog nooit gewerkt, dus dan is het altijd een beetje de kat uit de spreekwoordelijke boom kijken en afwachten wat het wordt. De mevrouw van rond de 80 jaren oud oogde vriendelijk en verwelkomde mij in haar appartement. Direct vertelde ze me dat ze een beetje doof was, dat verklaarde ook het meer dan gemiddelde volume van haar stem. Meteen daarna bemoedigde ze me met de volgende woorden: 'Je heb wel moed om aan het werk te gaan bij die ouwe wijven'. Uiteraard vertelde ik haar, drie keer, dat dat wel mee viel. (het moed hebben dan, niet de leeftijd van de vrouwen). Na wat over en weer geschreeuw over koetjes en kalfjes ging ik maar aan het werk. Ze wilde graag dat ik het raam in de kamer ging lappen, want dan kon ze weer naar buiten kijken. (een bril heeft denk ik meer effect, maar alla). Als ik net aan het werk ben zegt (lees: roept) ze opeens: 'Bent u student?'. 'Ja dat klopt' zeg ik. 'Ja mijn zoon heb ook gestudeerd. Heb ik me 5 jaar de pleuris voor gewerkt en toen had ie een huis in Zwitserland en terug daarvan reden ze altijd in een stuk door, hij en die meid van hem. Hij had al lang gereden, maar toen zegt die meid: "Kan jij nog rijden ik lig zo lekker?". Hij natuurlijk hondsmoe, ziet ie de vrachtwagen niet. Hup, op slag dood, hond doormidden. Ja, wat een rotmeid heh! Erg heh? Ik zou d'r anvliegen en wurgen als ik d'r weer zag'. Mij in verwarring achterlatend ging ze weer verder waarmee ze zojuist gestopt was. Op zijn zachts gezegd was ik van mijn apropos gebracht door de kleine greep uit de levenshistorie van deze vrouw. Gelukkig leek de vrouw in het geheel niet aangedaan door dit verhaal en na een korte OMG/WTF-erlebnis aan mijn zijde ging ik ook maar weer aan het werk.

Na een theekransje met appelsap, biscuitjes en gespreksonderwerpen van een wat minder zwaar kaliber dan voorheen vertelt ze mij opeens dat ze bezig is met een boek te schrijven. Dat klinkt natuurlijk erg leuk en ik heb haar dan ook aangespoord om daar iets van te delen. Dit wilde ze maar al te graag, dus ze pakte een schriftje uit de la en een leesbril waar zelfs Bono verlegen van wordt. Vervolgens pakt ze eenzelfde soort bril, maar met slechts één pootje en houdt deze voor de andere reusachtige bril. Tijdens de voorleessessie van 20 minuten heb ik mij geen moment verveeld. Met luide stem en veel levendigheid las ze voor over haar leven vroeger in Amsterdam, waar ze had gewoond, waar ze had gewerkt, et cetera. Genieten was het om te zien hoe zij dit alles weer voor zich zag en dan ook gigantisch hard lachte, achterover in de stoel schoot en de benen in de lucht gooide als er iets grappigs was. Daarnaast zorgde ze ook voor de nodige commentaar tussen de regels door. Dan keek ze weer even op, keek me aan met ogen die door de bril toch twee keer in grootte waren toegenomen en zei ze: 'Kan je het geloven? Ja, je maakt wat mee'. Nog steeds ging dit alles gepaard met een plat Amsterdams accent en een hyperactiviteit waar menig ADHD-kindje niet aan kan tippen. Wat was het een leuke middag en voordat ik het wist waren de 3 uur al weer voorbij en stapte ik op mijn trouwe tweewieler om naar huis te gaan.

Ja, je maakt wat mee als betaalde huisman.

Sirene

Deze figuur uit de Griekse mythologie was een vrouw, die over een bijzondere gave beschikte, namelijk: mannen (lees: zeelui) betoveren met haar muziek, vooral zingen. Als je in het geluidsveld van deze mooie vrouw kwam, dan verloor je alle wilskracht en kon je je alleen nog maar in haar richting verplaatsen. Het gevolg was dat de boot waarin je voer ten pletter sloeg op de rotsen voor het eiland waarop zij zich bevindt. Tot nu toe is het alleen Odysseus gelukt om te ontsnappen aan de Sirenes door zich te laten vastbinden aan de vlaggenmast en de bemanning van zijn schip hun oren te laten vullen met watten. Geniaal natuurlijk! Je moet er maar opkomen.

De aanleiding voor deze korte vertelling is een hedendaagse artiest. Waarschijnlijk kent u hem wel, want hij vertoont gelijksoortige streken als de hierboven genoemde sirene en gaat door het leven onder de naam John Mayer. Van de sirene weet ik niet waarom mannen in de ban raakten van de muziek en daardoor alle wilskracht verloren, maar bij John Mayer is het meer dan duidelijk. Het is vreselijk saai en oninteressant. Elk nummer klinkt hetzelfde, vermoeiende muziek en zijn stem is saaier dan een 24 uurs marathon curling.
Dit klinkt misschien een beetje cru en lijkt op simpelweg azijnpissen of ouderwets Hollands zeiken. Maar dat is het niet. Ik heb een serieuze poging gewaagd om een aantal nummers van deze man te luisteren. Dat is op zich al een probleem, want of je valt in slaap of je bent zo verveeld dat je aandacht allang verplaatst is naar iets anders. Een klein verschil hier met de zingende schone uit de oudheid is dat je niet in de ban raakt van zijn muziek, maar je verliest wel degelijk alle wilskracht omdat het zo tergend saai is.
Om mijn woorden kracht bij te zetten zal ik hieronder een videofragment zetten voor een persoonlijke ervaring met deze 'popster'. (inderdaad er zijn mensen, ook in mijn omgeving, die zijn muziek serieus mooi vinden).




'John Mayer'
Bijsluiter:
PAS OP! Niet gebruiken in de buurt van kinderen onder de 3 jaar. Kan groei en ontwikkeling vertragen.
Niet luisteren als u last hebt van chronische vermoeidheid of als uw depressief bent. Kan effect in ernstige mate versterken. Als u narcoleptisch bent dan wordt het luisteren van deze muziek ten zeerste afgeraden, omdat u misschien nooit meer wakker zult worden.
Gebruik bij:
Stress, overmatige nervositeit, hyperventileren, slapeloosheid, ADHD, hoofdpijn, nek- en/of rugklachten, spierpijn.

Noot:
In sommige gevallen kan het luisteren van deze muziek de bevalling aanzienlijk vergemakkelijken. Eventueel bijverschijnsel is het geboren worden van een oersaai kind. (zie filmpje voor voorbeeld)

Creativiteit en aaibaarheid Ajacieden

Afgelopen zondag (13-01-'08) nam mijn goede vriend Pieter mij en Jesse (een andere goede vriend) mee naar de voetbalwedstrijd Ajax-Az (6-1). Nog nooit eerder heb ik mijn gezicht bij een sportgelegenheid als deze vertoond, maar ik was enthousiast en had erg veel zin in de middag die voor ons lag. In de auto probeerden we ons enigszins voor te bereiden door de welbekende supportersvocalen door te nemen, maar veel verder dan 'Daar hoorden zij engelen zingen' en 'Joduh' kwamen we niet. Misschien komt het door de diepreligieuze lading van deze gezangen.

We waren ruim op tijd dus na een bakkie zwarte klats en een broodje voor de beide heren zochten we onze plekken op. Omdat Pieter vrij laat de kaarten had gekocht waren er alleen nog plekken bovenin met beperkt zicht beschikbaar. 'Beperkt zicht ?', hoor ik mijzelf nog vragen. Al gauw kwamen we erachter dat het waarschijnlijk iets te maken had met de afscheiding die zich tussen ons vak en het vak ernaast bevond. Ondanks dat deze bestond uit een doorzichtig materiaal dat misschien voor glas versleten kon worden, maar u weet net als ik dat dan het olifant in de porseleinkast spreekwoord hier van toepassing zou zijn. Geen glasverzekering die zich daaraan waagt. Ik vond dat de wand goed stand hield gedurende de wedstrijd en prima dienst deed als ondersteunend beatwerk voor het gesproken woord dat van de tribunes klonk.

Naast dat het een wedstijd was om van te smullen, heb ik me ook prima vermaakt met de voorbij komende spreekkoren. Menigmaal kon ik een harde lach niet onderdrukken. Zelfs de F-side (daar zaten we schuin boven) verbaasde mij met een wat mij betreft nieuwe top-40 hit. Op de melodie van 'De zak van Sinterklaas':

De transfer van Alves, van Alves, van Alves.
De transfer van Alves,
ja jongens die is afgeketst,
miljoenen, miljoenen, miljoenen geen probleem,
maar Alkmaar, maar Alkmaar, daar wil toch niemand heen!

Naast dat ik eigenlijk elke keer moest lachen als er weer iets wonderlijks als 'Joduh!' voorbij kwam, vertrok op een gegeven moment mijn gezicht toch in een vraagteken. Ajax Amsterdam staat bekend als de ploeg die de naam van het, door God (van de Joden en de Christenen). uitverkoren volk claimt. Vandaar ook het veelvuldig scanderen van dit woord, maar op een gegeven moment begon een groep supporters naast ons te springen en daarbij te zingen: 'Wie niet springt, die is een Jood'. Door deze contradictie werd het mij in een keer glashelder: 'Sommige voetbalsupporters, althans die van Ajax, weten helemaal niet wat ze zingen!' Eerst roepen ze het over zich uit en vervolgens proberen ze letterlijk de dans te ontspringen. Verwarring alom. Voor sommigen speel ik hier natuurlijk 'captain obvious', maar let dan op de volgende chanson uit het repetoir van de Amsterdammers. Hier lijkt het toch dat ze zich iets aantrekken van de de campagnes en de dringende verzoeken van de voetbalclubs om afstand te nemen van discriminerende of kwetsende spreekkoren. Want als er iets gezegd moest worden van een individuele speler van AZ dan klonk het lieflijk: 'Sukkeltje, Sukkeltje, Sukkeltje'.

Bij deze nomineer ik Ajax supporters voor de Grammy voor de meest schattige spreekkoortekst.